Μτφρ: Αλέξανδρος Μπριασούλης
Ένα από τα γεγονότα πλανητικού βεληνεκούς που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια πριν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η οριστική επισημοποίηση της συμμαχίας του σνομπισμού και της Αριστεράς. Βέβαια, εκείνη την εποχή δεν μιλούσε ακόμα κανείς ούτε για σνομπισμό ούτε για Αριστερά, αλλά εντελώς ξαφνικά οι Κυρίες της Αυλής οι πιο κομψές και οι πιο ζηλευτές άρχισαν να φλυαρούν περί φόρων και τελωνείων, περί καπνών της Βιρτζίνια, χρεών και ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Κέντρο των συζητήσεων έγινε το Γενικό Συμφέρον (αλίμονο, πάντα το συμφέρον…) διαλύοντας εκείνη την χαλαρότητα του πνεύματος που κυριαρχούσε μέχρι τότε. Από εκείνη τη στιγμή ο υψηλός σνομπισμός, που πάντα αναζητά την διακριτικότητα, ήξερε τι ρούχο να φορέσει: τον Καλό Αγώνα. Αγώνες κοινωνικοί, μουσικοί, ανθρωπιστικοί και πρωτοποριακοί, ερωτικοί και ασιατικοί. Ήταν το άστρο της Δικαιοσύνης που έλαμπε στα πρόσωπα των Κυριών όταν υποδέχονταν τους καλεσμένους τους στα ντινέ, στα πάρτι και στα βουκολικά πικ νικ.
Η ισότητα είναι μια ιδέα μυστηριώδης, συνδεδεμένη δηλαδή με μια τελετουργία «μύησης». Μόνο διά μέσου μιας εντελώς τεχνητής διαδικασίας όπως η μύηση μπορούμε να συλλάβουμε με το πνεύμα μας και να υλοποιήσουμε αυτή την ποιότητα που είναι ανύπαρκτη στη φύση, την ομοιότητα. Από εκείνη τη στιγμή (το 1789) που τα μασονικά εμβλήματα έγιναν η βάση του κοινού δημόσιου βίου, χωρίς όμως να γίνουν αντιληπτά ούτε ο εμβληματικός τους χαρακτήρας ούτε και η μυστηριακή τους καταγωγή, ένας ανεστραμμένος κόσμος ήταν ήδη πραγματικότητα. Διπλή κίνηση: όλοι πλέον είναι μυημένοι, αλλά η ίδια η μύηση αποσύρεται από το άμεσο οπτικό πεδίο. Η μύηση θα επιβιώνει πλέον μόνο μέσα στις σκιές και το ημίφως της συνομωσίας και θα επανεμφανιστεί στις βιβλιοθήκες και στα γραπτά των μεγάλων εθνολόγων.
