Επομένως, το προμηθεϊκό πυρ δεν είναι μόνο η καταγωγή της τεχνικής, αλλά και η φωτιά της εστίας, το κέντρο του οίκου, η επιστροφή στο σπίτι, η επανεκκίνηση αυτού που ο Πλάτωνας αποκαλούσε «νόηση», ο σιωπηλός διάλογος εντός του εαυτού μας, που σταδιακά μας οδηγεί στην επανεξέταση των παγιωμένων αντιλήψεων, κανόνων συμπεριφοράς και ζωής. Η φωτιά της εστίας γίνεται έτσι ο τόπος εστίασης του πνεύματος. Μας δίνει τη δυνατότητα να κρίνουμε ποιές από αυτές τις συμπεριφορές και τις νόρμες είναι παράγωγα των ανθρώπινων παθών, του «υπόγειου νου», τις οποίες οφείλουμε να απορρίψουμε και συνάμα ποιές οφείλουμε να διορθώσουμε ή να συντηρήσουμε.

Γιατί συμβαίνει μερικές φορές τα αντικείμενα να μιλούν περισσότερο στην ψυχή από τον ομιλούντα άνθρωπο. Κάθε σπίτι της ψυχής είναι μια κρυψώνα με μυστικά ριζώματα, άγνωστα στον ξένο και στον άλλο, έχει μέσα του κρυφές και απαγορευμένες γωνιές. Μπορεί κάποιες φορές όλα τα παραπάνω να «καταγραφούν» μόνο από έναν εκ των κατοίκων, ενώ οι άλλοι να τα ζουν και να τα «εισπνέουν» ασυνείδητα. Πάντα όμως το κατώφλι μιας οικίας, υπό μια έννοια, διαχωρίζει τον «ιερό» τόπο, τη θερμή εστία του οίκου, όπου μπορεί να δένεται μια οικογένεια, από τον έξω κόσμο που κάποιες φορές είναι βρώμικος, διαμορφώνει και διακρίνει δύο διαφορετικούς τύπους παρουσίας και ύπαρξης, έχει τη δική του μη αναπαραγώγιμη ατμόσφαιρα. Είναι ο τόπος στον οποίο πολλοί άνθρωποι επιθυμούν, διακαώς και πάση θυσία, να τους βρει το τέλος της ζωής.