Το στυλ και η κανονικοποίηση της σκέψης
Σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας (και όχι μόνο) η κατάλληλη επιλογή στυλ και οι διαφορετικές κλιμακώσεις των παραπάνω στοιχείων (έλλειψης-πληρότητας, φωτός, ήχου, κίνησης και άλλων) δημιουργούν κατάλληλες επικοινωνιακές συνθέσεις των οποίων η επιρροή, και ενίοτε η ηθελημένη χειραγώγηση, που ασκούν πάνω στους αποδέκτες, είναι από πριν γνωστή. Σε βαθμό που το ίδιο το αντικείμενο μπορεί να παραγκωνίζεται, να υποσκιάζεται ή και να χάνει το νόημα του, προκειμένου η επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα να είναι το δυνατό μεγαλύτερη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε μεγάλο βαθμό μέσα στο ίντερνετ, όχι μόνο με τα ιντερνετικά μιμίδια, αλλά και μια σειρά από άλλες εκφράσεις, για τις οποίες όπως είπαμε, το σημαντικότερο είναι η τελική επικοινωνιακή απόδοση. Οι τεχνικές επιλογής και διαμόρφωσης του περιεχομένου (SEO) πολλών χιλιάδων (αν όχι εκατομμυρίων) ιστοσελίδων -που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε σκουπίδια του ίντερνετ- δίνουν ένα τυπικό παράδειγμα της «λογικής» όπου η επισκεψιμότητα βρίσκεται σε επίπεδο σαφώς ανώτερο από το περιεχόμενο της ιστοσελίδας. Πέρα από τις ψηφιακές χωματερές, ας σκεφτούμε ένα ακόμη παράδειγμα…
Η αλληγορία στον Parsifal για την τεχνική και την ηθική
Προσωπικά από τις παραπάνω οπτικές προτιμώ αυτή που βλέπει στον Parsifal τις φιλοσοφικές επιρροές του Schopenhauer και όπως γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου στο άρθρο του για το ανθρώπινο μήνυμα του Parsifal […] Ενθυμούμενοι την υποκρισία των ημερών μας με τον ναρκισσιστικό θρησκευτισμό του Πάσχα από την μία μεριά και την ανικανότητα της δυτικής κοινωνίας να δώσει ένα τέλος στις ανείπωτες τραγωδίες της Μεσογείου από την άλλη ας κρατήσουμε από τον Parsifal αυτό το ουμανιστικό μήνυμα ως μια αχτίδα ελπίδας για μια διαφορετική ανθρωπινότητα. Είναι ως μήνυμα πολύ πιο χρήσιμο από τον ελιτίστικο ατομισμό και τον φυλετικό μισανθρωπισμό που προάγανε οι προαναφερόμενοι επικριτές του.