Ἰσότητα ὑπὲρ καὶ ἐναντίον ἀξιοκρατίας
Στὸ τρίπτυχο τῆς φιλελεύθερης σκέψης, ἡ ἰσότητα κατέχει σήμερα μία θέση περιωπῆς. Οἱ συνθῆκες ἔχουν συγκλίνει ὑπέρ της, ἀρχῆς γενομένης ἴσως ἀπὸ τὶς τελευταῖες δεκαετίες του ψυχροῦ πολέμου. Ἡ ἔμφαση ποὺ τῆς ἐδόθη ἀπὸ τὰ σοσιαλιστικὰ καθεστώτα κατὰ τὸν 20ο αἰώνα, ὁδήγησε τὴν Ἀμερικὴ στὴ…
Ἰσότητα καὶ διανεμητικὴ δικαιοσύνη
Ἡ διανεμητικὴ δικαιοσύνη, δηλαδὴ ἡ ἐνίσχυση τῶν μὴ ἐχόντων ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀποκτήματα τῶν ἐχόντων καὶ μὲ τὸ παραπάνω, εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ ἀνέκαθεν ταλανίζει τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀπὸ τὴ σεισάχθεια μέχρι τοὺς Πατέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τὸ αἴτημα αὐτὸ ἔχει ἐπιβιώσει καὶ στὴ νεωτερικότητα ἔγινε…
Ένα από τα γεγονότα πλανητικού βεληνεκούς
Ένα από τα γεγονότα πλανητικού βεληνεκούς που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια πριν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η οριστική επισημοποίηση της συμμαχίας του σνομπισμού και της Αριστεράς. Βέβαια, εκείνη την εποχή δεν μιλούσε ακόμα κανείς ούτε για σνομπισμό ούτε για Αριστερά, αλλά εντελώς ξαφνικά οι Κυρίες της Αυλής οι πιο κομψές και οι πιο ζηλευτές άρχισαν να φλυαρούν περί φόρων και τελωνείων, περί καπνών της Βιρτζίνια, χρεών και ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Κέντρο των συζητήσεων έγινε το Γενικό Συμφέρον (αλίμονο, πάντα το συμφέρον…) διαλύοντας εκείνη την χαλαρότητα του πνεύματος που κυριαρχούσε μέχρι τότε. Από εκείνη τη στιγμή ο υψηλός σνομπισμός, που πάντα αναζητά την διακριτικότητα, ήξερε τι ρούχο να φορέσει: τον Καλό Σκοπό. Σκοποί κοινωνικοί, μουσικοί, ανθρωπιστικοί και πρωτοποριακοί, ερωτικοί και ασιατικοί. Ήταν το άστρο της Δικαιοσύνης που έλαμπε στα πρόσωπα των Κυριών όταν υποδέχονταν τους καλεσμένους τους στα ντινέ, στα πάρτι και στα βουκολικά πικ νικ.
Kurt Vonnegut – Χάρισον Μπέργκερον
μτφρ.: Νικόλας Γκίμπης Το έτος ήταν 2081 και, επιτέλους, όλοι ήταν ίσοι. Δεν ήταν απλώς ίσοι ενώπιον του Νόμου και του Θεού. Ήταν ίσοι ολοκληρωτικά. Κανείς δεν ήταν πιο έξυπνος από κανέναν άλλον. Κανείς δεν ήταν πιο όμορφος από κανέναν άλλον. Κανείς δεν ήταν πιο…
Η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς 2, Του Κορνήλιου Καστοριάδη
Μέρος πρώτο εδώ Διατυπώθηκε η αντίρρηση ότι η άποψη αυτή συνεπάγεται μια ουσιακή[substantive] αντίληψη της ευτυχίας των πολιτών -και κατά συνέπεια καταλήγει μοιραία στον ολοκληρωτισμό (θέση που διατυπώνεται ρητά από τον Αιζάια Μπέρλιν και υπόρρητα στις επιχειρηματολογίες του Rawls και του Χαμπερμάς).[3] Στα όσα είπα…