Ο παραπάνω συνδυασμός, από την μία της αποσπασματικής αντίληψης της πολιτικής (κυρίως ως απλή ανάθεση της λύσης τυπικών ή μη προβλημάτων σε τρίτους) και από την άλλη της απώλειας της επιτόπιας παρουσίας (και επομένως του ελέγχου), έχει οδηγήσει τελικά στο να χάνονται όλο και περισσότερο τα σημαντικότερα στοιχεία της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Δηλαδή το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο, η περιέργεια και η φαντασία. Επομένως μεγαλώνει συνεχώς και η απόσταση από αυτό που είναι η ουσία της πολιτικής, ενώ παράλληλα βαθαίνει και παγιώνεται η μοιρολατρική και φοβική μας στάση.