Απόσπασμα από: «Το παγκόσμιο χωριό και η ειρωνεία της ιστορίας» του Γιώργου Κουτσαντώνη
[..] Ειδικά το τεχνοεπιστημονικό σύστημα, εξαιτίας της τεράστιας εξάπλωσής του, από κάποιους θεωρείται πλέον ένα καθολικό σύστημα, που μπορεί, δηλαδή, να εντάσσει στους μηχανισμούς του όλη την ανθρωπότητα.
Η άποψη αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, λανθασμένη. Αποτελεί ψευδαίσθηση ότι οι επιστημονικές και τεχνικές εξελίξεις θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν καθολικά, δηλαδή στην πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό και την κοινωνία, με την προοπτική να καθοδηγήσουν στον «σωστό» δρόμο. Όπως κατά καιρούς ενισχύεται ο οικολογισμός – με τις ποικίλες βεβαιότητες, πεποιθήσεις, ανορθολογικές και άλλοτε υποκριτικές εκφάνσεις του – έτσι, την ίδια στιγμή, αναδύονται και κριτικές του επιστημονισμού και της τεχνολογίας που, παρά τους μαξιμαλισμούς και την «αντιδραστικότητά» τους, λειτουργούν ως το αντίπαλο δέος του προτεινόμενου από κάποιους ως «καθολικό» σύστημα που θα συγκολλήσει όλα τα μέλη του «παγκόσμιου χωριού».
Για εμάς η τεχνοεπιστήμη είναι πράγματι ένα σύστημα, αλλά δε συνιστά ταυτόχρονα το παγκόσμιο σύστημα. Υπάρχει μόνο ως αναφορά και σε σχέση με άλλα συστήματα, και, συνεπώς, πρέπει να αξιολογείται, να προτείνεται ο προσανατολισμός και ο έλεγχός του, χωρίς όμως να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η τεχνοεπιστήμη είναι και το μόνο «εργαλείο». Αυτό, ως σύστημα, έχει τη δική του ταυτότητα και αυτονομία, αλληλεπιδρά με άλλα συστήματα, έχει την τάση να επιβάλλεται, δεν είναι καθόλου «υπάκουο» ή ουδέτερο, όμως, σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να ξεφύγει από τις επιρροές που προέρχονται από το εξωτερικό, από το «περιβάλλον» του, στο οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δρουν άνθρωποι και όχι υπολογιστικές μηχανές.
[…]
Η τεχνολογική παγκοσμιοποίηση έχει παρουσιαστεί στο πρόσφατο παρελθόν και ως μια εσχατολογία, διαφωτιστικού τύπου. Γνωρίζουμε ότι οι εσχατολογίες δεν απαντούν με ακρίβεια για το πότε θα συμβεί ή θα ολοκληρωθεί κάτι, ωστόσο αυτοί που τις πιστεύουν και τις προωθούν, εδώ και αιώνες, με απαρχή τον Διαφωτισμό, είναι βέβαιοι ότι αυτό το κάτι θα επιτευχθεί στο τέλος, μετά από εκατό ή χίλια χρόνια, εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα. Για την αφελή και απομονωμένη από την πραγματικότητα εσχατολογία και γραμμική ανάγνωση της ιστορίας, ο άνθρωπος, αργά ή γρήγορα, κυρίως διαμέσου της προόδου (σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά, πολιτικά, κ.α.) και ειδικά της τεχνολογίας, θα διαμορφώσει στον πλανήτη μας ένα παγκόσμιο και, εν πολλοίς, αυτορρυθμιζόμενο χωριό, όπου όλοι, πάνω κάτω, θα ζουν καλά και ειρηνικά, δίχως συγκρούσεις και παραλογισμούς…
(Κυκλοφορεί πριν τα τέλη Δεκέμβρη 2020)