Η τρομερή αυτή πανδημία που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα έχει τραβήξει σχεδόν όλα τα φώτα πάνω της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η προκλητική, επιθετική και αναθεωρητική Τουρκία έπαψε να προωθεί και να υλοποιεί, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, τους σχεδιασμούς της και μάλιστα σε πολλά μέτωπα – που δεν αφορούν φυσικά μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες. Αυτή η τουρκική συμπεριφορά μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου μετασχηματισμού – ο Κόσμος όπως τον γνωρίζαμε αλλάζει εκ βάθρων. Πολλές φορές στα άρθρα μας έχουμε μιλήσει για την ανάγκη αλλαγής εξωτερικής πολιτικής σε μια κατάσταση η οποία πλέον φαίνεται ότι έχει παγιωθεί εναντίον της χώρας μας, λόγω της συνέχισης στρατηγικής η οποία βασίζεται στον κατευνασμό, παρά σε μια έμπρακτη (ρεαλιστική) αντίσταση στις επιθέσεις της γειτονικής χώρας. Η θέση αυτή έγινε κυρίαρχη σε μια περίοδο όπου σχεδόν ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος θεωρούσε δεδομένη τη δυτικοποίηση της Τουρκίας, τη στροφή της δηλαδή προς μια πιο Ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Κυριάρχησε έτσι το φιλελεύθερο μοντέλο των Διεθνών Σχέσεων, βάσει του οποίου τα φιλελεύθερα κράτη δεν πολεμούν μεταξύ τους. Με τις εκτιμήσεις που μιλούσαν συνεχώς για την άνοδο του νεο-οθωμανισμού, του τουρκικού πανεθνικισμού και του Ισλαμισμού εντός της Τουρκικής ενδοχώρας, να καταγγέλλονται ως ακροδεξιές και «περιθωριακές». Βλέπουμε όμως σήμερα ότι οι φιλελεύθερες εκτιμήσεις ήταν αυτές που μάλλον έπεσαν έξω, εφόσον ότι δεν ήταν σε θέση εξ’ αρχής να κατανοήσουν ότι στην η ενδοχώρα της Τουρκίας δεν ήταν παρά ένα πολιτικό εργαστήρι, από το οποίο θα αναδύονταν επιθετικοί εθνικισμοί.
Ενδεχομένως η πανδημία να έχει συμπυκνώσει τον πολιτικό χρόνο (και τον γεωπολιτικό) λειτουργώντας καταλυτικά, όμως οι «διεργασίες» γεωπολιτικού μετασχηματισμού έχουν ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια. Σήμερα έχουν σχηματιστεί περισσότεροι πόλοι ισχύος, οι οποίοι τη μια συνεργάζονται και την άλλη διαγκωνίζονται. Μέχρι να σταθεροποιηθεί ένα νέο διπολικό σύστημα -διότι φρονούμε ότι λογικά εκεί θα καταλήξει όλη αυτή η τεράστια διεργασία σε έναν Ευρωατλαντικό και σε έναν Ευρασιατικό πόλο ισχύος, συνεργασιών και κυριαρχίας – θα ζήσουμε μια παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας. Θα μπορούσαμε ακόμη και να μιλήσουμε για έναν νέο ψυχρό πόλεμο που στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει που μπορεί να οδηγήσει. Μιλώντας για τα ελληνοτουρκικά, θεωρούμε ότι η όποια συζήτηση θα πρέπει να γίνεται στη βάση ότι η Ελλάδα είναι μια αμυνόμενη χώρα απέναντι σε μια Τουρκία που έχει επεκτατικές βλέψεις και αξιώνεται να αποκτήσει ηγετικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό θα πρέπει να καταστεί κοινός τόπος, δεδομένου ότι έχουν ακουστεί και γραφτεί, από εγχώριες πένες, απόψεις που δεν περιγράφουν την πραγματικότητα, αλλά μοιάζει να εξυπηρετούν ιδεολογικές πεποιθήσεις και/ή σκοπούς. Τα θέματα αυτά, η Τουρκική εξωτερική πολιτική, η πιθανή στάση της νέας Αμερικανικής κυβέρνησης και άλλα πολλά συζητήθηκαν με τον καθηγητή Γεωπολιτικής της Σχολής Ευελπίδων Κωνσταντίνο Γρίβα ζωντανά στο κανάλι της σελίδας του Res Publica.
