Απόσπασμα από το άρθρο: «Η στροφή προς την περιφερειοποίηση». Γράφει ο Θεόδωρος Ντρίνιας.
H σύγχρονή μας παγκοσμιοποίηση δέχτηκε τα τελευταία 12 χρόνια τρία αλλεπάλληλα «χτυπήματα» που διέκοψαν οριστικά την εκτατική της φάση – τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008, την έναρξη του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας, με πρωτοβουλία της πρώτης, και την παγκόσμια κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού. Τα πλήγματα αυτά δεν είναι ικανά να τη «σκοτώσουν», για λόγους που εξηγήσαμε, αλλά σίγουρα απορρυθμίζουν το παλαιό μοντέλο της υπερπαγκοσμιοποίησης και θέτουν επίμονα ζητήματα αναπροσανατολισμού της διαδικασίας. Την ίδια περίοδο, πιστοποιείται εμφατικά η συνεχιζόμενη παρακμή της ηγεμονικής δύναμης, η οποία προώθησε και υποστήριξε με την ισχύ της δύο διαδοχικά παγκοσμιοποιητικά κύματα από το 1945, δηλαδή των ΗΠΑ˙ και ταυτόχρονα, αναδύεται τουλάχιστον μία δύναμη που μπορεί να αμφισβητήσει τα ηγεμονικά πρωτεία τους, η Κίνα. Ο εξασθενημένος παγκόσμιος ηγεμόνας, όμως, έχει ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη ισχύ, όπως δείξαμε, για να θεωρείται πιθανή η διαδοχή του από μια ανταγωνιστική δύναμη στο κοντινό μέλλον.
Στο βαθμό που η φυγή προς τα μπρος, προς ένα νέο παγκοσμιοποιητικό κύμα, δεν διαφαίνεται από κάπου και στο βαθμό που η επιστροφή σε μια απόλυτη τοπικοποίηση θα συνοδευόταν από γνωστές, ιστορικά, καταστροφές, τότε η περισσότερο πιθανή εξέλιξη είναι της αναδιάταξης των παγκοσμιοποιημένων συστημάτων προς ζώνες γεωγραφικής εγγύτητας ή/και πολιτισμικής οικειότητας. Με άλλα λόγια, η επιλογή της περιφερειοποίησης. Η δυναμική αυτής της επιλογής διαμορφώνεται από το γεγονός ότι μπορεί να διατηρήσει ένα μεγάλο τμήμα των σχέσεων και δομών διεθνούς διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης που διαμόρφωσε η τρίτη παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα να επιτύχει μια πιο ισορροπημένη σχέση μεταξύ εθνικού και διεθνικού συμφέροντος, αποτελεσματικότητας και ανθεκτικότητας των παγκόσμιων αλυσίδων αξίας και εφοδιασμού και, τέλος, μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και μείωσης των ανισοτήτων (σε διεθνική και εθνική κλίμακα).
(Κυκλοφορεί πριν τα τέλη Νοέμβρη 2021)
