μτφρ: Αλέξανδρος Μπριασούλης

Ο καθένας μας μπορεί να έχει διαφορετικές απόψεις για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, ανάλογα με την ημέρα και τη διάθεση. Μπορούμε να ονειρευόμαστε τη λύση δύο κρατών το πρωί, να αμφισβητήσουμε αυτήν την ουτοπία το βράδυ και να αντιμετωπίσουμε την άλυτη φύση του προβλήματος την επόμενη μέρα. Και πάλι απ’ την αρχή, ξανά μέσα σ’ έναν κολασμένο κύκλο, ταλαντευόμενοι ανάμεσα σε διάφορα αδιέξοδα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη φρίκη αυτού που συνέβη το Σάββατο 7 Οκτωβρίου και την Κυριακή 8 Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ, όταν οι τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές της Χαμάς συστηματικά σφαγίασαν, ξεκοίλιασαν και έκοψαν τον λαιμό όλων των κατοίκων που συνάντησαν, των οποίων το μοναδικό έγκλημα ήταν ότι ήταν Εβραίοι.

Αν σ’εμάς τους Γάλλους, ήρθε αμέσως στο μυαλό η εικόνα του Μπατακλάν και του Σαμουέλ Πατί, αυτό που συνέβη θυμίζει επίσης τα περιβόητα Einsatzgruppen, αυτές τις κινητές μονάδες εξόντωσης που δημιουργήθηκαν το 1939 από το Τρίτο Ράιχ, μόνο που εδώ, κάτω από το κορανικό λάβαρο, το «Αλλάχ άκμπαρ» αντικατέστησε το χιτλερικό «Sieg Heil».

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία χρηματοδοτούνταν από τους Ναζί τη δεκαετία του 1930, υποστήριξε τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Amin al-Husseini, έναν πολύ στενό σύντροφο του Χασάν αλ Μπάνα. Έχοντας φύγει για το Βερολίνο το 1941 για να συναντήσει τον Χίτλερ, ο αλ-Χουσεϊνί ανέλαβε την αποστολή να εκπαιδεύσει τις βόσνιες μουσουλμανικές μεραρχίες SS στα Βαλκάνια και να συνεργαστεί για την εξάλειψη των Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το πείσμα των Jean-Luc Mélenchon, Mathilde Panot και Manuel Bompard να μην καταδικάζουν την τρομοκρατία της Χαμάς; Η απάντηση είναι πολύ απλή: στη σημερινή Ευρώπη ο αντισημιτισμός δεν είναι πλέον ταμπού. Η Shoah δεν είναι πλέον απλώς μια λεπτομέρεια ή μάλλον ένα απλό επεισόδιο στη μακρά και αιματηρή ιστορία της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, όπως υποστήριξε ο Jacques Vergès. Για μια ολόκληρη Aριστερά σε αναζήτηση ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου, η ισλαμοφοβία πρέπει να αντικαταστήσει τον αντισημιτισμό, γιατί μόνο οι μουσουλμάνοι είναι ικανοί να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.

Στον παγκόσμιο αγώνα για τον τίτλο του παρία, το Ισλάμ ως «θρησκεία των καταπιεσμένων» έχει εκθρονίσει τους επιζώντες του στρατοπέδου, οι οποίοι πλέον θεωρούνται νέοι καταπιεστές. Ακόμα χειρότερα, ο νέος αντιρατσισμός που προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες απαιτεί από τους πιστούς του να θεωρούν τους λευκούς, τους Εβραίους και περιστασιακά τους Ασιάτες ως εκ φύσεως ρατσιστές. Από εκεί και πέρα, το καθήκον κάθε «αντιρατσιστή» είναι πρώτα να είναι αντισημίτης και να καταδιώκει τον εκλεκτό λαό όπου κι αν βρίσκεται, και ιδιαίτερα στο Ισραήλ, όπου και σφετερίζονται τη θέση των Παλαιστινίων. Οι νέοι άθλιοι της γης μιλάν αραβικά και φοράν κεφία. Χωρίς αυτή τη σημασιολογική επανάσταση, που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1980 στην Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν θα κατανοούσαμε την ευθυγράμμιση της ριζοσπαστικής Aριστεράς όχι μόνο με το Πολιτικό Ισλάμ, αλλά και με τη τζιχαντιστική του προέκταση. Όλα επιτρέπονται στο όνομα της Παγκόσμιας Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένης και της άγριας σφαγής των καταπιεστών.

Ένας ιστορικός θα εξηγήσει ίσως μια μέρα γιατί ο Jean-Luc Mélenchon, ένθερμος κάποτε υπερασπιστής του Ισραήλ και της ανεξιθρησκίας – θυμόμαστε τη συγκινητική ομιλία του για τον σκιτσογράφο Charb μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo – μεταπήδησε μέσα σε λίγα χρόνια στο στρατόπεδο των μουσάτων φανατικών αντισιωνιστών.

Εκλογικός τακτικισμός προσαρμοσμένος στις μητροπολιτικές περιφέρεις, πολιτικός οπορτουνισμός, προσπάθεια να κερδίσει την καρδιά του καινούριου λαού; Ο ηγέτης του συνασπισμού La France insoumise (Η ανυπότακτη Γαλλία), το οποίο θα πρέπει στο εξής να ονομάζεται La France indécente (Η αναίσχυντη Γαλλία), επιδίδεται σε όλο και λιγότερο διφορούμενα σχόλια. Μήπως δεν δήλωσε, κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης συνέντευξης, ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε από «τους συμπατριώτες του», το παλιό αυτό αντισημιτικό κλισέ που απέρριψε ακόμα και το Βατικανό ΙΙ το1965 ;

Ωστόσο, η επιμονή της Αριστεράς να παραμένει δέσμια στη εμετική γοητεία του συνασπισμού αυτού είναι ανησυχητική. Δεν είναι καιρός η κυβέρνηση να απαγορεύσει το NPA, το οποίο θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «Νέο Αντισημιτικό Κόμμα», για τον έπαινό του προς τη Χαμάς καθώς και το Κόμμα των Ιθαγενών Λαών της Δημοκρατίας, αυτή τη μικρή ρατσιστική ομάδα που απολαμβάνει μια περίεργη ησυχία; Όμως, πέρα ​​από αυτά τα διοικητικά μέτρα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί επίσης η παρουσία των Αδελφών Μουσουλμάνων στη Γαλλία και την Ευρώπη; Δεν πρέπει να διαλυθούν τα χρηματοδοτικά τους δίκτυα, οι ψευτοφιλανθρωπικές τους οργανώσεις και να φυλακιστούν ή να εκδιωχτούν οι ηγέτες τους, ακόμα κι αν αυτό διαταράξει τις σχέσεις μας με την Τουρκία του Ερντογάν;

Στο βιβλίο του, Εβραίοι στη χώρα του Ισλάμ, ο ιστορικός Μπέρναρντ Λιούις θυμήθηκε μια φράση που κυκλοφόρησε στη Μέση Ανατολή το 1973 κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ: «πρώτα οι άνθρωποι του Σαββάτου και μετά οι άνθρωποι της Κυριακής». Δηλαδή πρώτα να σφάξουμε τους Εβραίους και μετά τους Χριστιανούς. Ο παγκόσμιος τζιχαντισμός, σουνιτικός ή σιιτικός, που χειραγωγείται από τη Μόσχα και την Τεχεράνη στον ολοκληρωτικό τους πόλεμο ενάντια στη Δύση, θα σφάξει με τον ίδιο ενθουσιασμό τους ανθρώπους της Βίβλου, του Ταλμούδ ή της Καινής Διαθήκης. Οι αποκεφαλισμένοι και ξεκοιλιασμένοι άνθρωποι του Sderot και του Ashkelon προοιωνίζυνται τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν συνεχίσουμε να συμμαχούμε με τα τέρατα.

Πηγή: https://www.tribunejuive.info/2023/10/14/pascal-bruckner-lfi-et-le-hamas-la-solitude-des-salauds/