Η φιλοσοφία – που διατηρεί πάντα στενούς δεσμούς με την ποίηση και τη λογοτεχνία – όπως και η τέχνη, δεν χρησιμεύει σε κάτι, αλλά επιτελεί μια λειτουργία, δίχως την οποία δεν μπορούν να σταθούν ούτε οι πρακτικές πλευρές μιας κοινωνίας. Η φιλοσοφική σκέψη κινείται στη τραγική διάμεσο των αιώνιων μεγάλων μαχών: ανάμεσα στη λαχτάρα για ζωή και στην απογοήτευση, ανάμεσα στην αναζήτηση νοήματος και στη ματαιότητα, ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Η ζωή δεν περιορίζεται στις μητρικές κραυγές πόνου κατά τον τοκετό ή στην ακόρεστη δίψα του νεογνού για τροφή και προστασία. Η διαιώνιση της ζωής είναι πολλά περισσότερα από μια φυσική ανάγκη ή ένα απλό βιολογικό ένστικτο, είναι κάτι πολύ υψηλότερο από μια απλή σχέση εξάρτησης γονέα-παιδιού που προσφέρει συναισθηματικά οφέλη σε γονείς και συγγενείς.

Οι αντιναταλιστικές ιδέες δεν αποτελούν παρά μια από τις πιο έκδηλες μορφές Μεφιστοφελικού πεσσιμισμού: έμμεσα διατείνονται οι υποστηρικτές του BSM πως όχι μόνο τα νέα παιδιά δεν θα έχουν τις δυνατότητες να αναζητήσουν λύσεις στο οικολογικό πρόβλημα (πρόκειται για τον κατάφωρο ελιτισμό τους που σχολιάσαμε πιο πάνω) αλλά επιπλέον, ενόψει ενός αδιεξόδου, κάποιων ανυπέρβλητων δυσκολιών, μιας σημαντικής πρόκλησης που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, η μοναδική απάντηση είναι η μή ύπαρξη του ίδιου του ανθρώπου. Μάλιστα, πόσες φορές δεν έχουμε έρθει σε επαφή με ακτιβιστές και ακτιβίστριες (ιδίως του οικολογικού κινήματος) να ψελλίζουν σε πόσο καλύτερη κατάσταση θα ήταν ο πλανήτης αν δεν υπήρχαν άνθρωποι πάνω σε αυτόν.