
Νίκος Σγουρομάλλης
Το σώμα πριν και μετά το τέλος του κόσμου (προδημοσίευση 3ου τεύχους ResPublica)
Μέσα σ’εναν υπερπροστατευμένο χώρο το σώμα χάνει όλες τις άμυνές του. Στους χειρουργικούς θαλάμους η πρόληψη είναι τέτοια ώστε κανένα μικρόβιο, κανένα βακτήριο δεν μπορεί να επιβιώσει. Όμως, εκεί ακριβώς βλέπει κανείς να γεννιούνται οι μυστηριώδεις, οι ανώμαλες, οι ιογενείς ασθένειες. Διότι οι ιοί πληθύνονται από τη στιγμή που έχουν ελεύθερο χώρο. Σ’ έναν κόσμο αποκαθαρμένο από τις παλαιές λοιμώξεις, σ’ έναν «ιδανικό» κλινικό χώρο, ξεδιπλώνεται μια αψηλάφητη παθολογία, ανελέητη, γεννημένη από την ίδια την απολύμανση
Γράφουμε ψέματα για να πούμε την αλήθεια: ο storyteller και το δικαίωμα στη μνήμη
Με τη μυθοπλασία, με την ποίηση, νέες δυνατότητες για Είναι-στον-κόσμο ανοίγονται στην καθημερινή πραγματικότητα. Μυθοπλασία και ποίηση στοχεύουν στο Είναι, όχι πια με τον τρόπο του δεδομένου Είναι, αλλά με τον τρόπο του δύνασθαι-Είναι. Η καθημερινή πραγματικότητα μεταμορφώνεται χάρη σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε φανταστικές παραλλαγές που η μυθοπλασία διενεργεί πάνω στο πραγματικό […] η μυθοπλασία είναι ο προνομιούχος δρόμος για την επαναπεριγραφή της πραγματικότητας […] η ποιητική γλώσσα είναι εκείνη που διενεργεί, κατ’ εξοχήν, αυτό που ο Αριστοτέλης, στοχαζόμενος πάνω στην τραγωδία, ονόμαζε μίμησιν της πραγματικότητας.
Γυρεύοντας λέξεις για το ανείπωτο: εμπόδια και δυνατότητες εκφοράς του ερωτικού λόγου
Βρισκόμαστε βουτηγμένοι μέσα σ’ ένα σύμπαν από λέξεις, περιτριγυριζόμαστε από έναν κόσμο ονομάτων. Βαπτίζουμε, αναβαπτίζουμε, αποδίδουμε όρους και ονόματα σε πράγματα. Η κατοχή των λέξεων δίνει την εξουσία των πραγμάτων. Τι θα μπορούσε να σημαίνει άραγε ένα πράγμα δίχως όνομα; Τίποτα. Το πράγμα πρέπει να εμφανιστεί, πρέπει να αποκαλύψω μέσα του εμένα. Να αφυπνίσω την ιστορία που υπνώττει εντός του. Η εμφάνιση του πράγματος προϋποθέτει την ονομασία του ως κάτι. Ονομάζω κάτι σημαίνει ότι το κάνω δικό μου, το ιδιοποιούμαι, εκμηδενίζω το ίδιο το πράγμα στην παρουσία του ως υπάρχον κάνοντάς το να εμφανίζεται για μένα χάρη σε μένα. Η καταστατική, η γενεσιουργός αυτή πράξη φαίνεται στο βάπτισμα των ζώων από τον πρωτόπλαστο: η πρώτη ενέργεια με την οποία ο Αδάμ κατέστη κύριος των ζώων ήταν να τους επιβάλει ένα όνομα.[2] Και εις το εξής τα κατέχει.
Πριν και μετά την πανδημία: ανάπτυξη, πρόοδος και θνητότητα στην ιική πραγματικότητα
Η επιστήμη, η πιστή αυτή θεραπαινίδα των καιρών, ανίκανη να απαντήσει στα επίμονα ερωτήματα που τις θέτει ο απεγνωσμένος ακόλουθός της, κατολισθαίνει σε ανυποληψία, χλευάζεται, λοιδορείται. Από αυτή την πνευματική κατάσταση ξεπηδούν οι φανταστικές ιστορίες της όψιμης εργογραφίας του Maupassant και, κυρίως, το σπουδαιότερο αφηγήμά του, ο «Horla», κείμενο που διαβάζοντάς το ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μακράς έντασης υπαρξιακή δοκιμασία του αφηγητή-Maupassant, ικανή να φανερώσει τις οδυνηρές αντιφάσεις μιας ολόκληρης εποχής.