Dany-Robert Dufour – «Ο δομισμός κι ο μεταδομισμός ως αιχμές του δόρατος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού» μέρος β’ Ζυλ Ντελέζ
μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης Διαβάζοντας τα Χίλια Επίπεδα του Ντελέζ καταφέρνουμε τελικά να συγκροτήσουμε έναν ορισμό του σχιζοφρενή. Όχι όμως του ασθενή-τρόφιμου της κλινικής, του δεμένου στο κρεββάτι, του κατατονικού καταναλωτή ψυχοφάρμακων, αλλά του ενεργού σχιζοφρενή, του μοναδικού που του αξίζει ο τίτλος του επαναστάτη….
Πρόσωπο κι ελευθερία – από τη σκέψη στην Ιστορία (συζήτηση με Νίκο Ερηνάκη και Κατερίνα Χατζοπούλου)
Την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2021 (18:00 ώρα Ελλάδας), μέλη του ResPublica (Θεοδοσιάδης Μιχάλης (Διδάκτωρ πολιτικών επιστημών) Παπαϊωάννου Θοδωρής (Διδάκτωρ Φιλοσοφίας) και Δρίτσας Γιώργος συζητούν με το Νίκο Ερηνάκη (Διδάκτωρ φιλοσοφίας) και την Κατερίνα Χατζοπούλου (Διδάκτωρ Γλωσσολογίας και πρόεδρος του Συλλόγου Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας «σὺν…
Το πρόσωπο μεταξύ χάους και Ιστορίας – Μέρος 2ο
Στον αστερισμό του like, μέσα στο γαλαξία του εικονικού καπιταλισμού, σε μία συνθήκη άυλου υλισμού, το ανθρώπινο ον και εικονιστικό υποκείμενο μετατρέπεται σε πλάσμα της ειδωλολατρίας, στο βωμό της κατάκτησης του θαυμασμού των άλλων, που συχνά άγει σε έναν άγονο ναρκισσισμό – υποχείριο της διαστροφής της ψευδαίσθησης που το οδηγεί στην αυτοκαταστροφή της τύφλωσης.
Αμφιταλαντευόμενο μεταξύ του φυσικού και του ψηφιακού ημισφαιρίου, παρακολουθείται και χειραγωγείται, (αυτό)καταναλώνεται και αναλώνεται, εξυπηρετώντας τους σκοπούς του κατασκοπευτικού καπιταλισμού[16], ο οποίος άρχει μέσα στο ψηφιακό σύμπαν του αυτοματισμού και της αλγοριθμοποίησης, το οποίο μεταβαίνει, σταδιακά, στην εποχή του απόλυτου λειτουργισμού της singularity και της παραμετροποιητικής μετάλλαξης του transhumanism.
Το πρόσωπο μεταξύ χάους και Ιστορίας – Μέρος 1ο
Ο (δυτικός) άνθρωπος, θέλοντας να απαγκιστρωθεί από τις ιεραρχίες, τους θεσμούς και τις γραφειοκρατίες του φεουδαλισμού και της μεσαιωνικής θεολογίας-μεταφυσικής, συλλαμβάνει την ύπαρξή του και τον Κόσμο πέραν της ιδέας ενός ποιητικού και τελικού αιτίου των όντων, των πραγμάτων, των φαινομένων και της κίνησής τους – αναφερόμενου σε μία ιδιαίτερη μορφή, που θέλει να είναι ολική, και που καλείται Θεός**.[10]
Αυτή η αποδέσμευση ταυτίζεται με την αυτενέργεια του ανθρώπινου όντος, τονίζοντας την προσωπική ευθύνη του ατόμου και του πολίτη μέσα στο πλαίσιο της ιστορικότητας και της εκκοσμίκευσης.
Ο εμφορούμενος από τον ορθό λόγο υπαρξιακός ορίζοντας, που αποκαλύπτεται από τον Διαφωτισμό, αποτελεί ταυτόχρονα όαση κι αιχμαλωσία. Ως εκ τούτου, το υποκείμενο καταφεύγει στη ρομαντική φαντασία.
Η Γαλλική Εξωτερική Πολιτική στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο υπό το πρίσμα του Δομικού Ρεαλισμού
* Του Δημήτρη Ζούνη Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τη Γαλλική Εξωτερική Πολιτική στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο βάσει του Δομικού Ρεαλισμού. Το επιχείρημά μας είναι ότι η –διαφαινόμενη– μερική απόσυρση των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή λόγω της ανόδου της Κίνας, που απειλεί τη…
Η «Λυρική Γενιά» του Francois Ricard: μια σκιαγράφηση της «Μεταπολεμικής Γενιάς» των Boomers στην Δύση
Σαν να αναδύονταν από το υπόγειο οι παρακατιανοί χίπστερ της Αμερικής, μια νέα γενιά μπιτ που σιγά σιγά έσμιγα μαζί της. Jack Kerouaci Είναι συχνό το φαινόμενο να θεωρούμε, ειδικά οι νεώτεροι, τις παλαιότερες και δη μεγαλύτερες γενιές, ως αυτές που άνοιξαν τον «ασκό του…
Ο Ιπποκράτης και η χαρωπή τρέλα του Δημόκριτου
«Δείτε γιατρέ, είναι ένας άνθρωπος που χαχανίζει συνεχώς, τον αποκαλούμε Γελασίνο». Όμως με τι γελάει ο Δημόκριτος; Είναι προφανές ότι γελά με τη μοίρα των ανθρώπων, επομένως και με τη δική του, έτσι απελευθερώνεται από αυτή χωρίς να διαλυθεί. Νομίζουμε ότι ανάμεσα στη θεραπευτική συνταγή του Δημόκριτου (που είναι το γέλιο) και στη φιλοσοφία του (τον ατομισμό), υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος. Ο Διογένης Λαέρτιος συνοψίζει τη θεωρία του Δημόκριτου ως εξής: «αρχές όλων των πραγμάτων είναι το άτομο (το ὄν) και το κενό που όμως δεν ταυτίζεται με το τίποτα (το μή ὄν), δηλαδή αλλιώς, τα πλήρη και τα κενά, όλα τα υπόλοιπα είναι υποκειμενική γνώμη[2]. Υπάρχουν άπειροι κόσμοι, οι οποίοι δημιουργούνται και καταστρέφονται. Τίποτα δεν προέρχεται από τη μη ύπαρξη (δηλαδή το μή ὄν), τίποτα δεν μπορεί να χαθεί, ούτε να διαλυθεί στη μη ύπαρξη … Όλα παράγονται σύμφωνα με την ανάγκη … Ο ανώτατος στόχος της ζωής είναι η ψυχική γαλήνη, η οποία δεν είναι όμοια με την ευχαρίστηση».
Τέλος της Ιστορίας και σύγκρουση των πολιτισμών: δύο συκοφαντημένες ιδέες (β’ μέρος)
Βέβαια, δεν είναι όλοι οι πολιτισμοί εξίσου εχθρικοί μεταξύ τους. Ορισμένοι διαθέτουν πολιτισμικά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν και επομένως θα ήταν πιθανότερη μια διαπολιτισμική συμμαχία ανάμεσά τους και ενάντια σε άλλες πολιτισμικές ομάδες με τις οποίες διαφοροποιούνται περισσότερο, σε μια κατάσταση ανάγκης. Ο εκάστοτε πολιτισμός μοιάζει με μια εκτεταμένη οικογένεια, καθώς τα κράτη-πυρήνες φροντίζουν για την πειθάρχηση των υπολοίπων. Ενώ στην ψυχροπολεμική εποχή οι χώρες μπορούσαν να είναι σύμμαχοι, δορυφόροι, πελάτες, ουδέτερες ή αδέσμευτες, σήμερα υπάρχουν κράτη-πυρήνες, μοναχικές χώρες, διαιρεμένες ή διχασμένες χώρες. Κράτος μέλος ονομάζεται κάθε κράτος που ανήκει σε κάποια πολιτισμική συμμαχία. Κράτος πυρήνας ονομάζεται το ισχυρότερο κράτος ενός πολιτισμού, υπό το οποίο συνενώνονται και τα υπόλοιπα μέσα στην πολιτισμική συμμαχία: πρόκειται για τις Η.Π.Α. και τον γαλλογερμανικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά τον Δυτικό πολιτισμό (αφού ο συγκεκριμένος έχει δύο πυρήνες), την Ιαπωνία για τον Ιαπωνικό, την Κίνα για τον Σινικό, και τέλος, τη Ρωσία για τον Ορθόδοξο. Ας σημειωθεί ότι η Ιαπωνία είναι η μοναδική περίπτωση πολιτισμού που ταυτίζεται απολύτως με ένα μόνο κράτος. Το Ισλάμ δεν έχει μέχρι στιγμής κράτος πυρήνα, αλλά δεν αποκλείεται να αποκτήσει μέλλον. Ο Huntington θεωρεί ότι από όλα τα ισλαμικά κράτη, αυτό που μάλλον συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσει έναν τέτοιον ρόλο, είναι η Τουρκία.
Συνηγορία υπέρ της «ελληνικής γλωσσικής μοναδικότητας»
Τονίζουμε, για μια ακόμη φορά, ότι η κατανόηση της Ελληνικής «μοναδικότητας» συνδέεται με την κατανόηση της ανθρωποκεντρικής της «μοναδικότητας», η οποία, με τη σειρά της, δεν πρέπει να ταυτίζεται με το παρελθόν της εθνικιστικής μετεμφυλιακής Δεξιάς. Άλλωστε το ανθρωποκεντρικό ελληνικό πνεύμα, όντας οικουμενικό, δε δύναται να συνυπάρξει με τον κλειστοφοβικό κρατοκεντρισμό παλαιότερων εποχών. Συνεπώς, δεν κλείνει μάτια και αυτιά στο ενδεχόμενο να συγγενεύει γενεαλογικά με άλλους (ινδοευρωπαϊκούς) πολιτισμούς τη στιγμή που αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα των επιτευγμάτων της δικής του εξέλιξης και, πολύ περισσότερο, τις πρακτικές συνέπειες (όπως θα έλεγε ο William James) των επιτευγμάτων αυτών στο κοινωνικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Επιπλέον, στόχος θα έπρεπε να είναι, εκτός από διάδοση αυτής της ανθρωποκεντρικότητας του ελληνισμού, η προστασία της από την οριενταλιστική και αποδομητκή επέλαση του μηδενιστικού μεταμοντερνισμού.
Τέλος της Ιστορίας και σύγκρουση των πολιτισμών: δύο συκοφαντημένες ιδέες (α’ μέρος)
Πλέον όλο και περισσότερα κράτη αποκτούν φιλελεύθερη δημοκρατία και οικονομία της αγοράς. Η παγκόσμια αλληλεπίδραση της ανθρωπότητας σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ωθεί αναπόδραστα τα διάφορα κράτη στον εκσυγχρονισμό αλλά και στην ομογενοποίηση. Τα όποια κενά ή παλινδρομήσεις είναι εντελώς προσωρινά και σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη δύναμη να ανακόψουν τη σταθερή εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας προς τα εμπρός. Ακόμη και οι λιγοστές εναπομείνασες δικτατορίες τείνουν να αποζητούν τη νομιμοποίησή τους προσποιούμενες ότι διαθέτουν δημοκρατικά χαρακτηριστικά, ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της αδυναμίας τους να δώσουν νομιμοποίηση στον εαυτό τους ως εναλλακτικές λύσεις. Ένα σημείο τομής υπήρξε η πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ο κύκλος μοιάζει να έκλεισε. Η φιλελεύθερη δημοκρατία εξέρχεται νικήτρια από τον εικοστό αιώνα. Ο φιλελευθερισμός μοιάζει πλέον μονόδρομος. Γιατί λοιπόν να μην αρχίσουμε πάλι τις αισιόδοξες προβλέψεις μας;