Το σώμα πριν και μετά το τέλος του κόσμου (προδημοσίευση 3ου τεύχους ResPublica)
Μέσα σ’εναν υπερπροστατευμένο χώρο το σώμα χάνει όλες τις άμυνές του. Στους χειρουργικούς θαλάμους η πρόληψη είναι τέτοια ώστε κανένα μικρόβιο, κανένα βακτήριο δεν μπορεί να επιβιώσει. Όμως, εκεί ακριβώς βλέπει κανείς να γεννιούνται οι μυστηριώδεις, οι ανώμαλες, οι ιογενείς ασθένειες. Διότι οι ιοί πληθύνονται από τη στιγμή που έχουν ελεύθερο χώρο. Σ’ έναν κόσμο αποκαθαρμένο από τις παλαιές λοιμώξεις, σ’ έναν «ιδανικό» κλινικό χώρο, ξεδιπλώνεται μια αψηλάφητη παθολογία, ανελέητη, γεννημένη από την ίδια την απολύμανση
Η βελτιόδοξη και ανθρωποκεντρική ευκοσμία, η κοινή ευπρέπεια και ο λαϊκός οικουμενισμός (προδημοσίευση 3ου τεύχους ResPublica)
Συνοψίζοντας: ο λαϊκός οικουμενισμός περνάει πρώτα και καλύτερα μέσα από τη δημοκρατία, η οποία προαπαιτεί έναν κοινό χώρο, ικανό να λειτουργεί ως κοινός τόπος, ως συλλογικότητα ζωντανών αναπαραστάσεων, συνδετικής μνήμης και ένταξης. Πιο συγκεκριμένα, ο κοινός αυτός τόπος δεν αποτελεί, απλά και μόνο, μια εμπειρική (a posteriori) σύλληψη, προερχόμενη μόνο από τις αισθήσεις μας (sense impression). Με βάση τον Kant, η αντίληψη του χώρου βασίζεται στην a-priori διαίσθηση. Πιο συγκεκριμένα, ο χώρος ως έννοια υποδηλώνει την ύπαρξη ενός ενιαίου τόπου.
Παγκοσμιοποιητική διαδικασία: τέλος, υποχώρηση ή μεσοβασιλεία; (προδημοσίευση 3ου τεύχους ResPublica)
Αν η «παγκοσμιοποίηση» είναι ένα πολύ ευρύτερο από την οικονομία φαινόμενο, εγγενές στη νεωτερική κοινωνία, τότε για να γίνει, έστω στανικά, αποδεκτή η περί «τέλους» διαπίστωση, πρέπει να προκύπτει ως συνισταμένη εξελίξεων σε ένα πλήθος τομέων της συλλογικής ζωής, στους οποίους παρατηρείται ριζική ασυνέχεια ή τομή σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, τουλάχιστον σε πρώτη παρατήρηση. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται εμπειρικά αντιληπτό σήμερα.
Η παραπάνω διαπίστωση δεν σημαίνει ότι η παγκοσμιοποιητική διαδικασία αφίσταται των αλλαγών. Αντίθετα, πλήθος πρόσφατων στοιχείων επιβεβαιώνουν ότι η παγκοσμιοποίηση, όπως τη γνωρίσαμε από το 1990 και μετά, έχει εξαντλήσει τη δυναμική της και βρίσκεται σε φάση ριζικών αλλαγών και αναπροσανατολισμού.
Το παγκόσμιο χωριό και η ειρωνεία της ιστορίας (προδημοσίευση 3ου τεύχους ResPublica)
Απόσπασμα από: «Το παγκόσμιο χωριό και η ειρωνεία της ιστορίας» του Γιώργου Κουτσαντώνη [..] Ειδικά το τεχνοεπιστημονικό σύστημα, εξαιτίας της τεράστιας εξάπλωσής του, από κάποιους θεωρείται πλέον ένα καθολικό σύστημα, που μπορεί, δηλαδή, να εντάσσει στους μηχανισμούς του όλη την ανθρωπότητα. Η άποψη αυτή είναι,…
Ο καλλιτέχνης και ο επιστήμονας – Τζον Ράσκιν
Και κατά τούτο, προσέξτε, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στη γνώση και την παιδεία. Ένας καλλιτέχνης δεν έχει ανάγκη να είναι ένας διαβασμένος άνθρωπος· κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα είναι ένα μειονέκτημα αν γίνει τέτοιος· αλλά θα όφειλε, αν είναι δυνατό, να είναι πάντα ένας πεπαιδευμένος άνθρωπος δηλαδή, ένας που καταλαβαίνει τους τρόπους και τα χρέη του στον κόσμο, κ ‘επομένως τη γενική φύση των πραγμάτων που γίνονται και υπάρχουν στον κόσμο· και που τόσο εξάσκησε τον εαυτό του, ή τον εξασκήσαν, ώστε να αξιοποιεί με τον καλύτερο και πιο ευγενικό τρόπο όποιες ικανότητες ή γνώσεις έχει.
Pascal Bruckner: «Όταν ο αντιρατσισμός είναι ένας αντίστροφος, επίσημα εγκεκριμένος, ρατσισμός».
Συνέντευξη στην Anne-Laure Debaecker μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης Ήσασταν από τους πρώτους που προειδοποιήσατε, το 1983 και ξανά το 2006, για το μίσος ενάντια στη Δύση. Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα από τότε; Έχουμε περάσει σε νέο επίπεδο; Η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται. Το 1983, οι υπερασπιστές του…
Η ιερογαμία και η θυσία κάποτε ταυτίζονταν – Ρομπέρτο Καλάσσο
Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι μόνον οι σύγχρονοι κατάφεραν να τα διαβάσουν όλα αυτά, σαν να τα έκρυβε n τραγωδία στο υπονοούμενο και στο υποσυνείδητο. Αντίθετα, αυτό φαίνεται να είναι το συνηθισμένο βάθος της τραγωδίας. Διαφορετικά, ανάμεσα σε πολλά παραδείγματα, ο χορός στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη δεν θα περνούσε με τόσο αναπάντεχη ευκολία από την επίκληση των γάμων του Πηλέα και της Θέτιδας, όπου και οι θεοί είναι καλεσμένοι, στην περιγραφή της Ιφιγένειας ως «κηλιδωτή δαμάλα», από «το θνητό λαιμό της οποίας θα ξεπηδήσει το αίμα» στην Αυλίδα, όπου ο πατέρας της είχε προσποιηθεί πως θα την οδηγούσε σε γάμους.
Κρίστοφερ Λας – ριζοσπαστισμός και ναρκισσιστική εξιδανίκευση
Σύμφωνα με τον Κέρνμπεργκ, οι ναρκισσιστικοί ασθενείς «συχνά θαυμάζουν έναν ήρωα ή διακεκριμένο άτομο» και «βιώνουν τον εαυτό τους ως μέρος του διακεκριμένου αυτού προσώπου». Βλέπουν το άτομο που θαυμάζουν ως «απλώς μία επέκταση του εαυτού τους». Αν το πρόσωπο αυτό τους απορρίψει, «βιώνουν άμεσο μίσος και φόβο και αντιδρούν υποτιμώντας το προηγουμένως είδωλό τους». Όπως o ηρωισμός διαφέρει λεπτεπίλεπτα από τη διασημότητα, έτσι και η ηρωολατρεία, που εκτιμά τις πράξεις του ήρωα και ελπίζει να τις συναγωνιστεί ή τουλάχιστον να αποδειχθεί άξιος του παραδείγματός του, πρέπει να διαφοροποιείται από την ναρκισσιστική εξιδανίκευση. Ο ναρκισσιστής θαυμάζει, και ταυτίζεται με, τους «νικητές» από φόβο μη χαρακτηριστεί νικημένος. Επιδιώκει να ζεσταθεί στην εξ ανακλάσεως λάμψη τους αλλά τα αισθήματά του περιέχουν ένα ισχυρό μείγμα φθόνου, και o θαυμασμός του μετατρέπεται συχνά σε μίσος, αν το αντικείμενο της προσκόλλησής του κάνει κάτι για να του θυμίσει την ασημαντότητά του.
Η Ελλάδα στη δίνη του περιφερειακού ψυχρού πολέμου
Ανεξαρτήτως εάν θα λειτουργήσει ως προέκταση του ευρασιατισμού (τριγώνου Κίνας, Ρωσίας, Ιράν) και ως ρήγμα στον ευρωατλαντισμό (ΝΑΤΟ) ή αποτελεί πανίσχυρο εργαλείο με το οποίο οι Ανατολικοί επιχειρούν να καταστήσουν την Μεσόγειο μια ευρασιατική θάλασσα, ή εάν εντέλει θα υπαχθεί στο γνωστό σχήμα της βούλησης μίας ευρωατλαντικής τάσης, η οποία επιθυμεί μία ελληνοτουρκική συνομοσπονδία εναντίον της Ευρασίας, και άσχετα με το ποια κυβέρνηση θα κλείσει καλύτερα deals με τις πολεμικές βιομηχανίες ή τις υπερεθνικές των υδρογονανθράκων, με το εάν θα εμπλακούμε σε πόλεμο, και πέραν του διεθνούς δικαίου και αδίκου, η στάση και η κίνηση της Τουρκίας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι, δεδηλωμένη και φιλόδοξη, διεπόμενη από μία βαθιά ιστορική συνείδηση. Όσο, λοιπόν, γραφικό, οπισθοδρομικό ή βάρβαρο κι αν μοιάζει υπό το (μετα)νεωτερικό πρίσμα, η ηγεσία της σημερινής Τουρκίας, δεν μπορεί να κατηγορηθεί από κάποιον ότι δεν διαθέτει γεωπολιτικό όραμα, πλαισιωμένο από μία νοοπολιτική ενατένιση και στρατηγική.
Sacrifico ergo sum
Η σύγχρονη ανθρωπιστική ηθική συγχέει, εσκεμμένα ή μη, την προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου με την μέθοδο της αιτιοκρατικής ανάλυσης εμπειρικών δεδομένων και προσπαθεί να εκμαιεύσει από την τελευταία το νόημα ενός γεγονότος. Ο καθεστωτικός ανθρωπισμός έχει βέβαια κι αυτός όχι μόνο την δικιά του γενεαλογία, που ξεκινά από την ρουσσωική φιλοσοφία του “ευγενούς αγρίου”, για να περάσει στον ρομαντισμό του “καλού κλέφτη” του Ουγκώ και στην ουδέτερη, αλλά στρατευμένη, νατουραλιστική απεικόνιση του λούμπεν προλεταριάτου από τον Ζολά, αλλά και το θεμέλιο λίθο του, πάνω στον οποίο και οικοδομεί την ηθική του: τον Άνθρωπο.