Αυτός που πάσχει από αμνησία καταντά να του αφηγούνται την ζωή του άλλοι. Και μια κοινωνία, σαν την δικιά μας, που αγνοεί την ιστορία φτάνει να νομίζει με την βλακώδη αυτοπεποίθηση των μωρών πως όλα όσα βλέπει τα ανακάλυψε η ίδια για πρώτη φορά. Μια από αυτές τις ανακαλύψεις είναι η λεγόμενη μη –μυθοπλασία, καινούργια έννοια, παλιό πράγμα. Τι είναι η μη-μυθοπλασία; Στην πράξη πολύ συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις λογοτεχνικές απόπειρες σε πεζό ανθρώπων που δεν διαθέτουν ούτε την φαντασία που χρειάζεται η πλοκή ενός μυθιστορήματος ούτε την πολυμάθεια και την κριτική ικανότητα που απαιτεί μια σοβαρή μελέτη. Γενικότερα, και πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που μετέρχονται τον όρο, μη μυθοπλασία σημαίνει οποιαδήποτε πεζογραφική απόπειρα με λογοτεχνικές αξιώσεις η οποία δεν στηρίζεται στην αφήγηση φανταστικών συμβάντων. Έτσι, η μη μυθοπλασία μπορεί να περιλαμβάνει δοκίμια, ημερολόγια, ιστορικές βιογραφίες, αυτοβιογραφικά γραπτά, στοχασμούς επί παντός επιστητού και ούτω καθεξής και όλους τους δυνατούς συνδυασμούς τους. Προβάλλει έτσι στην λογοτεχνία ως μια εναλλακτική στο μυθιστόρημα και το διήγημα, ως μια πρωτότυπη απάντηση στον κορεσμό του μυθιστορηματικού είδους.