Aισθάνομαι άρα υπάρχω: Λόγος και συναίσθημα στον θεατρικό Πιέρ ντε Μαριβώ
Ο Ορτένσιος, ο σοφολογιότατος που έχει προσλάβει η Μαρκησία για να φροντίζει την βιβλιοθήκη της, διαβάζει για εκείνη και τον παρευρισκόμενο Ιππότη γνωμικά του στωικού ρωμαίου φιλοσόφου Σενέκα σχετικά με την υπεροχή της λογικής έναντι του συναισθήματος. Ο Ιππότης δείχνει την έντονη ενόχλησή του, διακηρύσσει…
Δάφνες και Πικροδάφνες: ο ανεκπλήρωτος έρωτας με το τοτέμ της πολιτικής εξουσίας
Στο θεατρικό έργο Δάφνες και Πικροδάφνες (1979) των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, την κατεξοχήν πολιτική κωμωδία του νεοελληνικού ρεπερτορίου, γνωρίζουμε τον τύπο του ανθρώπου που τρέφεται από την σχέση του με την εξουσία, που προσπαθεί να βρεθεί όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτή προκειμένου να ωφεληθεί, και ταυτόχρονα παραδέχεται πως δεν έχει τα μέσα για να την κατακτήσει επί της ουσίας. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τις συγκρούσεις των τεσσάρων προσώπων, κομματικών παραγόντων της Τρίπολης που ετοιμάζονται για τις επικείμενες εκλογές. Στο εργένικο δωμάτιο του Κώστα, ο Κώστας και ο Αλέκος συντάσσουν τις λίστες των υποψηφίων, ενώ ο Βασίλης και ο Τάσος κατακρίνουν τους δύο πρώτους για τον ζήλο τους, αφού δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα επίσημα τα ονόματα των υποψηφίων. Οι χαρακτήρες ονειρεύονται να δρέψουν τις «δάφνες» που τους αναλογούν στο πολιτικό παιχνίδι, να «μεσουρανήσουν» στο πολιτικό στερέωμα όχι σαν αστέρες πρώτου μεγέθους αλλά σαν «αστεράκια» στο πλάι πολιτικών πρωταγωνιστών της περιφέρειάς τους, οι οποίοι γίνεται σαφές ότι προέρχονται από κοινωνικά στρώματα με σημαντική πολιτική και οικονομική ισχύ.
“Glauce in progress. Love in progress”
Η “Γλαύκη” του έργου αναρωτιέται. Μιλάει για πρώτη φορά. Μια σχέση μυθική. Μια σχέση καθημερινή; Κάποια Γλαύκη και κάποιος Ιάσονας συνομιλούν με τις εκδοχές τους μέσα από διαφορετικές διαστάσεις, πότε live, πότε σε video, πότε ο ένας εδώ, πότε ο άλλος εκεί.Η εικονική πραγματικότητα είναι μέρος της ζωής μας άρα και των σχέσεων. Τα εμπόδια στον έρωτα παραμένουν όμ ως ίδια; Επηρεάζουν οι συνθήκες και τα λάθη; Ποιές είναι οι ευθύνες των ηρώων; Πού είναι το τρίτο πρόσωπο; Είναι έρωτας ή παιχνίδι; Η Μήδεια τι θα έλεγε αν είχε ακούσει την Γλαύκη; Η Μήδεια δε λέει τίποτα σε αυτό το έργο. Είναι το πρόσωπο στο δίπλα δωμάτιο.
Μια ιδανική Γερτρούδη από τη Μαρία Μαλλούχου στον πολυχώρο Διέλευσις
Το κλασσικό είναι παρόν διακοπτόμενο ή κατατμημένο με τη βοήθεια της λεπίδας του μοντέρνου. Ή όπως έχει επισημάνει ο σκηνοθέτης Θόδωρος Τερζόπουλος “το μοντέρνο είναι η έκρηξη του πυρήνα του κλασσικού”. Η αναζήτηση μιας νέας σύνθεσης των κομματιών αυτής της έκρηξης φαίνεται πως συνεχίζει να καθορίζει τις σύγχρονες προσεγγίσεις κλασσικών έργων όπως ο Άμλετ. Η ηθοποιός Μαρία Μαλλούχου, που ερμηνεύει υποδειγματικά τον ρόλο της Γερτρούδης – και επιπλέον του β νεκροθάφτη, του Οσρίκου και του παρουσιαστή – μας εξηγεί αναλυτικότερα την ιδιαιτερότητα της σκηνοθετικής ματιάς της παράστασης…
Πώς ξεχάσαμε τη Δημοκρατία
Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον από σκηνοθέτες και ηθοποιούς στην Ελλάδα να καταπιαστούν με προσωπικότητες και γεγονότα της Αθηναϊκής δημοκρατικής εποχής. Με αφορμή τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές παραστάσεις θα παρουσιάσουμε την προβληματική σχέση των αποδόσεων αυτών με τα θέματα που πραγματεύονται. Αυτό θα γίνει για να τονίσουμε την κατά τη γνώμη μας διαστρεβλωμένη εικόνα που επικρατεί στους θεατρικους χώρους σε σχέση με την ερμηνεία γεγονότων της αρχαιότητας που σχετίζονται με την Δημοκρατία. Παρόμοιες απόψεις κυριαρχούν και στην κοινή γνώμη και διαδίδονται ευρύτερα μέσω της τέχνης, της αρθρογραφίας και ενίοτε και του ακαδημαϊκού χώρου.
Το σώμα στο θέατρο (Ιστορική Αναδρομή)
Το σώμα στο θέατρο απασχολούσε πάντοτε όλους όσους ασχολούνται με αυτό, σε όλες τις θεατρικές σχολές, ανεξάρτητα από τις μεθόδους και τις πρακτικές που χρησιμοποιούσαν. Είναι ένα από τα σημαντικότερα εκφραστικά εργαλεία του ηθοποιού, μαζί με τη φωνή, τη φαντασία και την δημιουργικότητά του. Είναι πολύ σημαντικό να έχει ο ηθοποιός πλήρη έλεγχο του σώματός του, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί ανά πάσα στιγμή στις αλλαγές του περιβάλλοντος της σκηνής, και να αντιδρά στα ερεθίσματα που δίνονται από όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του. Όταν μιλάμε για σωματικό θέατρο, είναι αυτονόητο να θεωρήσουμε πως η σημασία του σώματος του ηθοποιού πολλαπλασιάζεται.