Αποτελεί γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, όπου ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από κάθε τι που το συνδέει με την ανθρώπινή του φύση και ουσία. Μια εποχή που ακόμη και η λογική σκέψη και η «ορθολογικότητά» της, έχει υποπέσει σε μια στείρα αισιόδοξη δοξασία μιας νέας και χοντροκομμένης «πίστης» σε μια «ανθρώπινη πρόοδο», η οποία όμως, σε σχέση με την παλαιότερη μορφή της, κρύβει επιμελώς πίσω της μια αφοπλιστική και βαθιά κατάθλιψη του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί αυτός παρατηρεί ότι η κυριαρχία του πάνω στον φυσικό κόσμο δεν είναι απόλυτη, καθώς το «σάγμα του κόσμου», αυτό το πανάρχαιο «πέπλο της Μάγια», απλά ανασηκώνεται για λίγες μόνο στιγμές, τις οποίες βαπτίζει «εξαιρετικές», που, όμως, είναι ανήμπορες να του δώσουν την «απόλυτη» γνώση της πραγματικότητας που διακαώς επιθυμεί.