Ο φανταστικός κόσμος του Ιουλίου Βερν
των Ηρακλή Χ. Μοσχονά και Χαράλαμπου Οικονομίδη Εισαγωγή Verba volant, scripta manent, όπως αγαπούσαν ν’ αναφέρουν συχνά οι Λατίνοι συγγραφείς, κάτι που στη δική μας πραγματικότητα μεταφράζεται ως «τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν». Πόση μελαγχολία και τι αριθμό από ακυρωμένα μέλλοντα κρύβει μέσα της…
Βρικόλακες – Μια συνοπτική αναδρομή στην ιστορία και η επιστημονική εξήγηση
του Χαράλαμπου Οικονομίδη Ο συχνά χρησιμοποιούμενος όρος ‘πραγματικότητα’ είναι απρόσμενα απατηλός και δύσχρηστος, καθότι δεν αναφέρεται στις ιδιότητες και τη δομή ενός αχανούς περιβάλλοντος κόσμου αλλά συνοψίζει την προβολή αυτού στην ανθρώπινη αντίληψη, της οποίας τα όρια ταυτίζονται εν πολλοίς με εκείνα των διαθέσιμων μέσων…
Δοκίμιο για δυο δοκιμιογράφους: Γιώργος Θεοτοκάς – Ρόδης Ρούφος
Αυτός που πάσχει από αμνησία καταντά να του αφηγούνται την ζωή του άλλοι. Και μια κοινωνία, σαν την δικιά μας, που αγνοεί την ιστορία φτάνει να νομίζει με την βλακώδη αυτοπεποίθηση των μωρών πως όλα όσα βλέπει τα ανακάλυψε η ίδια για πρώτη φορά. Μια από αυτές τις ανακαλύψεις είναι η λεγόμενη μη –μυθοπλασία, καινούργια έννοια, παλιό πράγμα. Τι είναι η μη-μυθοπλασία; Στην πράξη πολύ συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις λογοτεχνικές απόπειρες σε πεζό ανθρώπων που δεν διαθέτουν ούτε την φαντασία που χρειάζεται η πλοκή ενός μυθιστορήματος ούτε την πολυμάθεια και την κριτική ικανότητα που απαιτεί μια σοβαρή μελέτη. Γενικότερα, και πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που μετέρχονται τον όρο, μη μυθοπλασία σημαίνει οποιαδήποτε πεζογραφική απόπειρα με λογοτεχνικές αξιώσεις η οποία δεν στηρίζεται στην αφήγηση φανταστικών συμβάντων. Έτσι, η μη μυθοπλασία μπορεί να περιλαμβάνει δοκίμια, ημερολόγια, ιστορικές βιογραφίες, αυτοβιογραφικά γραπτά, στοχασμούς επί παντός επιστητού και ούτω καθεξής και όλους τους δυνατούς συνδυασμούς τους. Προβάλλει έτσι στην λογοτεχνία ως μια εναλλακτική στο μυθιστόρημα και το διήγημα, ως μια πρωτότυπη απάντηση στον κορεσμό του μυθιστορηματικού είδους.
Kurt Vonnegut – Χάρισον Μπέργκερον
μτφρ.: Νικόλας Γκίμπης Το έτος ήταν 2081 και, επιτέλους, όλοι ήταν ίσοι. Δεν ήταν απλώς ίσοι ενώπιον του Νόμου και του Θεού. Ήταν ίσοι ολοκληρωτικά. Κανείς δεν ήταν πιο έξυπνος από κανέναν άλλον. Κανείς δεν ήταν πιο όμορφος από κανέναν άλλον. Κανείς δεν ήταν πιο…
Christopher Lasch: νοσταλγία ή μνήμη;
Η νοσταλγία, όντας ένας ιδεολογικός συγγενής της προόδου, καταρρακώνει κάθε μας προσπάθεια να κοιτάζουμε το παρελθόν με κριτική ματιά, όπως ακριβώς η πρόοδος μας στερεί την ικανότητα να προσεγγίσουμε το μέλλον με τρόπο έξυπνο. Τούτες οι φαινομενικά αντικρουόμενες νοοτροπίες φαίνεται πως συγκλίνουν σε αρκετά σημεία. Βέβαια, όλο και λιγότερο πειστική καθίσταται η έντονη εξιδανίκευση του παρελθόντος, μια τάση ακατανόητη για τα άτομα που ενστερνίζονται το ευαγγέλιο της προόδου.