Μια ιδανική Γερτρούδη από τη Μαρία Μαλλούχου στον πολυχώρο Διέλευσις
Το κλασσικό είναι παρόν διακοπτόμενο ή κατατμημένο με τη βοήθεια της λεπίδας του μοντέρνου. Ή όπως έχει επισημάνει ο σκηνοθέτης Θόδωρος Τερζόπουλος “το μοντέρνο είναι η έκρηξη του πυρήνα του κλασσικού”. Η αναζήτηση μιας νέας σύνθεσης των κομματιών αυτής της έκρηξης φαίνεται πως συνεχίζει να καθορίζει τις σύγχρονες προσεγγίσεις κλασσικών έργων όπως ο Άμλετ. Η ηθοποιός Μαρία Μαλλούχου, που ερμηνεύει υποδειγματικά τον ρόλο της Γερτρούδης – και επιπλέον του β νεκροθάφτη, του Οσρίκου και του παρουσιαστή – μας εξηγεί αναλυτικότερα την ιδιαιτερότητα της σκηνοθετικής ματιάς της παράστασης…
Λίγη συμπόνια για τον Ιάγο
Αν κάτι που βλέπουμε να διατηρείται σταθερό μοτίβο και να δίνει συνοχή στον Ιάγο είναι πως επιδιώκει την δράση όσο τίποτε περισσότερο. «Απόψε η τύχη μου αποφασίζει: μια και καλή με σώζει ή με λιανίζει». Ο Ιάγο είναι ένας παίχτης ή είναι απελπισμένος από τα αποτελέσματα της δράσης του; Πιθανό και τα δύο. Κάθε παίχτης που τον θρέφει το ερέθισμα του ρίσκου είναι ενεργός και ενεργούμενος των αποτελεσμάτων της τύχης. Ο κίνδυνος της πρωτοβουλίας, η αβεβαιότητα της επιτυχίας, η αδρεναλίνη της δράσης είναι το ναρκωτικό για τον Ιάγο και αυτός είναι στην ουσία δέσμιος του εθισμού αυτού.
Οι μοχθηροί του Σαίξπηρ (Shakespeare’s Villains)
Αναμφίβολα οι κακόβουλοι του Σαίξπηρ κουβαλούν πάνω τους το στίγμα της απόρριψης. Ποιός πραγματικά θέλει να συμπονέσει το κακό; Κανένας. Ποιός θα συντρέξει τα παράπονα του δύσμορφου Ριχάρδου (Richard III), του σακάτη “που ακόμα και τα σκυλιά” περιγελούν την παρουσία του; Αυτόν που ούτε η μάνα…