Η δημοκρατική αναγέννηση ως ελπίδα σε έναν υπό κατάρρευση κόσμο
Κατά τον προηγούμενο αιώνα μια ορισμένη Δεξιά πίστευε ότι ο πλούτος πρέπει να μοιράζεται από το σύστημα της αγοράς. Από την άλλη, η Αριστερά θεωρούσε πως τη μοιρασιά πρέπει να αναλάβει ένα ισχυρό κράτος (και κόμμα), με δίκαιο και ισότιμο τρόπο. Ωστόσο με την βαθιά κρίση της βιομηχανικής παραγωγής, ειδικά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, έννοιες όπως «Αριστερά» και «Δεξιά» κατέληξαν με τις ίδιες λανθασμένες συνταγές, στην πραγματικότητα θα λέγαμε ότι η Αριστερά (ακόμη και ως ιδέα) μετατράπηκε σε Δεξιά. Έτσι αυτό που απόμεινε στους αριστερά καθήμενους ήταν μια αόριστη ηθική ανωτερότητα που ενώ μπορεί να βασίζεται στην ίδια συνταγή, διατηρεί το αποκλειστικό προνόμιο να προωθεί έναν λόγο βασισμένο στον δικαιωματισμό και στην ισότιμη διανομή του πλούτου.
Margaret Canovan – Η «οικοδόμηση του λαού» στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Οι λαοί των κλασσικών πολιτειών μοιράζονταν πρόσωπο με πρόσωπο τη συμμετοχή σε ένα κοινό πρόγραμμα και είχαν οικοδομηθεί μέσω προσωπικών επαφών, μόνιμων κινητοποιήσεων ενάντια στους ξένους, ιεροτελεστίες αλληλεγγύης και σκόπιμη εμφύσηση του πατριωτισμού (Oldfield 1990; Rahe 1992). Ο Rousseau επέμενε στην ανάγκη μιας «πολιτικής θρησκείας» ακόμα και στα περιορισμένα όρια μιας πόλης-κράτους. Οι Ιακωβίνοι ακόλουθοί του ξεκίνησαν ως εχθροί του έθνους-κράτους, αλλά γρήγορα εξελίχθηκαν ως Γάλλοι εθνικιστές όταν ανακάλυψαν την ικανότητα ενός έθνους να κινητοποιείται (Hont 1994). Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να παρηγορήσει τους Ευρωπαϊστές…