Η περίπτωση Λιγνάδη και ο αποδιοπομπαίος τράγος
Ως ανθρωπολογικό μοντέλο, η θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου αναπτύχθηκε από τον Γαλλοαμερικανό στοχαστή René Girard και στη συνέχεια εξελίχθηκε και τροποποιήθηκε περαιτέρω από τον μαθητή και διάδοχό του Giuseppe Fornari. Πολύ συνοπτικά, πρόκειται για μια θεωρία που αφορά στις κοινωνικές και πολιτιστικές λειτουργίες: για το πώς…
Ρενέ Ζιράρ VS Κορνήλιου Καστοριάδη – βιβλιοπαρουσίαση
Γράφουν: Αλέξανδρος Μπριασούλης και Γιώργος Κουτσαντώνης Η ελληνική βιβλιογραφία του Ρενέ Ζιράρ εμπλουτίστηκε πρόσφατα με την έκδοση ενός νέου τόμου των νεοσύστατων εκδόσεων Πλήθος. Πρόκειται για το «H μιμητική επιθυμία στο Υπόγειο – Διάλογος με τον Κορνήλιο Καστοριάδη», βιβλίο στο οποίο, όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του,…
Gianfranco Mormino – Η πολιτική διάσταση της θυσίας στον Ρενέ Ζιράρ
Ο Ρενέ Ζιράρ δεν ασπάστηκε ποτέ τον αριστοτελικό ορισμό του ανθρώπου ως «φύσει πολιτικόν ζώον». Η ανθρωπολογία του δεν προβλέπει εύκολες αρμονίες ή έμφυτες τάσεις που οδηγούν με τρόπο φυσικό στη συνεργασία· αντιθέτως, το πλεόνασμα μίμησης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, σε σύγκριση με άλλα είδη, είναι για αυτόν ένα δίκοπο μαχαίρι που, ενώ από τη μία πλευρά επιτρέπει την ανάπτυξη εκλεπτυσμένων δεξιοτήτων, από την άλλη εκθέτει σε κίνδυνο απώλειας οποιασδήποτε ικανότητας του ανθρώπου να ελέγξει τα γεγονότα και να υποπέσει στο χάος της βίας. Ενώ γίνεται όλο και πιο εξειδικευμένη, στην αντιμετώπιση των φυσικών κινδύνων, η ανθρωπότητα παραμένει ανίσχυρη μπροστά σε εκείνους που τεχνητά σφυρηλατεί από μόνη της, ζώντας σε μια συνεχή κατάσταση αυτο-προκαλούμενης επισφάλειας. Με αυτή τη θέση του ο Ζιράρ είναι σύμφωνος με την κριτική που ασκεί ο Χομπς στην αριστοτελική πολιτική δομή, που υπαγορεύεται από μια σύλληψη του ανθρώπου η οποία δεν αφήνει χώρο στην ψευδαίσθηση μιας τάξης που είναι εγγεγραμμένη στη φύση.
Τα «Λιγναδικά»: Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ και η ελευθεριακή αποσύνθεση της ιδεολογίας
Γιατί ορισμένες, όχι λίγες, καλλιτεχνικές και φιλοσοφικές πρωτοπορίες σαγηνεύτηκαν από τον μαρκήσιο ντε Σαντ και τον ανύψωσαν σε ήρωα και προφήτη του νεωτερικού ανθρώπου; Πώς ερμηνεύει ο Ρενέ Ζιράρ το σαδισμό; Πώς η σύγχρονη οικονομία της άλογης και άμετρης κατανάλωσης συνδέεται με φαινόμενα πολιτισμικής παρακμής; Ποια η θέση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα;
Ούτε ειρήνη, ούτε πόλεμος: η ευρωπαϊκή κοινωνία στο καθαρτήριο της βίας. Ο Ρενέ Ζιράρ ερμηνεύει τον Κλάουζεβιτς – Αλέξανδρος Μπριασούλης
Η κατάσταση της Ευρώπης είναι τόσο περισσότερο δυσοίωνη, όσο η αποδυνάμωση του πνεύματος προέρχεται από αυτήν την ίδια, από την ίδια της την πνευματική κατάσταση που κυριάρχησε κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα. Και εκείνη την εποχή συνέβη σε εμάς αυτό που ασμένως και συντόμως χαρακτηρίζουν ως “κατάρρευση του γερμανικού ιδεαλισμού”. Το σκοτείνιασμα του κόσμου, η φυγή των θεών, η καταστροφή της γης, η μαζοποίηση του ανθρώπου, το μίσος κι η καχυποψία για οτιδήποτε δημιουργικό ή ελεύθερο, προσέλαβε στο σύνολο της οικουμένης μια τέτοια έκταση, ώστε οι παιδαριώδεις κατηγορίες της αισιοδοξίας και της απαισιοδοξίας να έχουν από καιρό γίνει καταγέλαστες.
Η ευρωπαϊκή κοινωνία στο καθαρτήριο της βίας: Ο Ρενέ Ζιράρ ερμηνεύει τον Κλάουζεβιτς
Η ανθρωπότητα γεννιέται από την αρχαϊκή θρησκεία μέσω των ιδρυτικών φόνων και των τελετουργιών που απορρέουν από αυτούς».[2] Καταγωγική και εναρκτήρια πράξη της κοινωνικής θέσμισης δεν είναι μια νοητική αφαίρεση – μια νηφάλια και αυθαίρετη απόφαση του καθαρού πνεύματος – αλλά η αχαλίνωτη βία του “όλοι εναντίον όλων”, που απειλεί την κοινότητα με πλήρη εξαφάνιση και που την τελευταία στιγμή ξεσπά στον αποδιοπομπαίο τράγο, στο μέλος αυτό της κοινότητας που κυριολεκτικά αίρει τις αμαρτίες όλων, συγκεντρώνει το κοινό μίσος επάνω του και επιτρέπει έτσι την αποβολή του δηλητηρίου των διαπροσωπικών αντιπαλοτήτων.