Πολιτική εξουσία και ομάδες πίεσης
Η ενότητα της κρατικής οργάνωσης αποτελεί απαραβίαστο δόγμα. Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ορισμένα στοιχεία του κράτους συμπεριφέρονται ως ομάδες πίεσης. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν, καθαυτή παθολογική και θα μετέφραζε μια σοβαρή κρίση του κράτους. Στην πραγματικότητα η νομική αρχή της υποτιθέμενης Ενότητας του Κράτους δεν πρέπει να μας παραπλανά. Οι διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, διοικήσεις και κλάδοι καθώς συγκρούονται μεταξύ τους σε έναν αγώνα επιρροής, τείνουν συχνά να ασκούν πίεση στη κυβέρνηση, στο κοινοβούλιο, στη κοινή γνώμη. Όμως θα πρέπει να μας απασχολήσουν δυο βασικά ερωτήματα: μήπως αυτή η πίεση έχει υποβληθεί από τα πριν από τον πολιτικό καθωσπρεπισμό και κυρίως μήπως τις περισσότερες φορές αυτή η «πίεση» έρχεται απλά και μόνο να επιβεβαιώσει κάτι με το οποίο η κυβέρνηση ήδη συμφωνεί και έχει προαποφασίσει;
Εθνομεθοδολογία
Οπλισμένα με τη γνώση του κοινού νου και με μια πίστη στον πραγματικό, τακτικό χαρακτήρα τον κόσμου, τα μέλη είναι ελεύθερα να δημιουργήσουν νόημα σε κάθε κατάσταση στην οποία συμμετέχουν: H εθνομεθοδολογία τονίζει ότι κάθε κοινωνική κατάσταση είναι μοναδική. Οι λέξεις που λένε οι άνθρωποι, οι δράσεις που κάνουν είναι ενδεικτικές [indexical]-δηλαδή έχουν σημασία μόνο στη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία χρησιμοποιούνται. Τονίζει, όμως, επίσης ότι τα μέλη, αφού αναγνωρίζουν την τάξη και την αντικειμενική πραγματικότητα χωρίς να το γνωρίζουν, βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Αναγνωρίζουν τις ομοιότητες ενός γεγονότος με άλλα γεγονότα. Επιλέγουν απ’ όλα τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους στοιχεία που υποστηρίζουν την άποψη ότι τα πράγματα που υπάρχουν ή συμβαίνουν είναι χαρακτηριστικά του κόσμου. Γι’ αυτούς μια κοινωνική κατάσταση είναι «μια διάλεξη», «ένας χορός» ή «μια συνάντηση», και επιβάλλεται σ’ αυτήν ένα μοτίβο μέσω της εφαρμογής της γνώσης του κοινού νου.
Τα κύτταρα και η ομοσπονδιακή ένωση αυτονομιών
Ίσως οι επιστημονικές ανακαλύψεις να επηρεάζουν και να επηρεάζονται από τους φιλοσοφικούς υποκειμενισμούς μας, μπορεί η επιστήμη να μην βρεθεί ποτέ στην θέση του αντικειμενικού και αμερόληπτου μελετητή, όμως ο εγκέφαλος, ως προς την «κοινωνική οργάνωση» του περιβάλλοντος όπου λειτουργεί, δεν μοιάζει να είναι ο απόλυτος αρχηγός και αυτό παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ιατρικό αλλά και «κοινωνιολογικό» ενδιαφέρον. […] Εάν όντως θέλουμε να είμαστε αμερόληπτοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι ουσιαστικά είναι άγνωστο εάν υπάρχει «επιστημονική ουδετερότητα» αλλά και στην περίπτωση όπου θεωρητικά υπάρχει, είναι επίσης άγνωστο κατά πόσο μπορεί τελικά να δώσει ειλικρινείς απαντήσεις οι οποίες τελικά θα κυριαρχήσουν στην κοινωνία, δηλαδή και εκτός της στενής επιστημονικής κοινότητας.