Στο θεατρικό έργο Δάφνες και Πικροδάφνες (1979) των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, την κατεξοχήν πολιτική κωμωδία του νεοελληνικού ρεπερτορίου, γνωρίζουμε τον τύπο του ανθρώπου που τρέφεται από την σχέση του με την εξουσία, που προσπαθεί να βρεθεί όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτή προκειμένου να ωφεληθεί, και ταυτόχρονα παραδέχεται πως δεν έχει τα μέσα για να την κατακτήσει επί της ουσίας. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τις συγκρούσεις των τεσσάρων προσώπων, κομματικών παραγόντων της Τρίπολης που ετοιμάζονται για τις επικείμενες εκλογές. Στο εργένικο δωμάτιο του Κώστα, ο Κώστας και ο Αλέκος συντάσσουν τις λίστες των υποψηφίων, ενώ ο Βασίλης και ο Τάσος κατακρίνουν τους δύο πρώτους για τον ζήλο τους, αφού δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα επίσημα τα ονόματα των υποψηφίων. Οι χαρακτήρες ονειρεύονται να δρέψουν τις «δάφνες» που τους αναλογούν στο πολιτικό παιχνίδι, να «μεσουρανήσουν» στο πολιτικό στερέωμα όχι σαν αστέρες πρώτου μεγέθους αλλά σαν «αστεράκια» στο πλάι πολιτικών πρωταγωνιστών της περιφέρειάς τους, οι οποίοι γίνεται σαφές ότι προέρχονται από κοινωνικά στρώματα με σημαντική πολιτική και οικονομική ισχύ.