Είναι σε αυτό ακριβώς το σημείο που η ειρωνεία της ιστορίας έρχεται να ακυρώσει την ρητορεία του αριστερού λόγου. Η «Διαφορά» και ο «Άλλος», τα ιερά και όσια του σύγχρονου σχετικισμού και αιχμές του δόρατος της μεταμοντέρνας ουτοπίας, επαναφέρουν από το παράθυρο τον εχθρό εκείνο που οι εκφραστές των νεωτερικών δογμάτων νόμιζαν ότι είχαν νικήσει κατά κράτος στο προνομιακό πεδίο της ακαδημαϊκής έρευνας και των γκαλερί σύγχρονης τέχνης: το έθνος και τη θρησκεία, έστω και σε μια πιο ξεχαρβαλωμένη και αποδυναμωμένη εκδοχή. Οι νοητικές ακροβασίες στις οποίες επιδίδονται οι επαγγελματίες ανθρωπιστές προκειμένου να δικαιολογήσουν τέτοιες δυσάρεστες εκπλήξεις και να σώσουν τα προσχήματα είναι βέβαια διασκεδαστικές,