Η περίπτωση της Μαλβίνας Κάραλη (κατά κόσμον Μαρίας Ελένης Σακκά) κρίνεται ενδιαφέρουσα προς αναλυτικό σχολιασμό, όχι τόσο γιατί η ίδια, δεκαοχτώ χρόνια μετά την θάνατό της, συνεχίζει να προσελκύει τον θαυμασμό ενός μέρους του κοινού, όσο γιατί ενώ υπήρξε μια περσόνα κατ’ ουσία αμφιλεγόμενη, δεν έχει μέχρι στιγμής ασκηθεί εναντίον της η κριτική που πρέπει να ασκείται σε κάθε πρόσωπο που μιλά και πράττει δημόσια, και που προβάλλεται ως διανοούμενος ολκής. Τα σχόλια και οι απόψεις που επικρατούν μέχρι στιγμής σχετικά με την Κάραλη είναι εξολοκλήρου εγκωμιαστικά, παρουσιάζοντάς την ως «σαρωτική, πληθωρική, αντισυμβατική» προσωπικότητα, πρότυπο για γυναίκες και άντρες που θα ήθελαν να ξεχωρίσουν από την μετριότητα της μάζας. Στο πλαίσιο, λοιπόν, μιας προσπάθειας πολιτισμικής κριτικής που κάθε κοινωνία έχει ανάγκη, θα παρουσιάσουμε μια άποψη για την Κάραλη που θεωρούμε ότι βρίσκει σύμφωνη την πλειοψηφική μερίδα του κοινού, αλλά δεν έχει βρει μέχρι στιγμής τα μέσα για να εκφραστεί δημόσια με συγκροτημένο τρόπο.