Simone Weil – Αποκηρύξτε τα πολιτικά κόμματα
Στην πραγματικότητα όμως, πλην σπανίων εξαιρέσεων, όποιος εισέρχεται σε ένα κόμμα υιοθετεί πειθήνια την πνευματική στάση που θα εκφράσει αργότερα λέγοντας: «Όντας μοναρχικός, όντας σοσιαλιστής, σκέφτομαι ότι…». Είναι τόσο αναπαυτικό! Γιατί αυτό δεν είναι σκέψη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναπαυτικό από το να μη σκέφτεσαι. Ομολογείται ότι το πνεύμα του κόμματος αποτυφλώνει τον άνθρωπο, τον καθιστά αναίσθητο στο δίκαιο, εξωθεί ακόμη και έντιμους πολίτες σε πιο άγρια και ωμή επίθεση κατά αθώων. Το ομολογούμε, αλλά δεν σκεφτόμαστε να καταργήσουμε τους οργανισμούς που παρασκευάζουν αυτό το πνεύμα.
Πολιτική εξουσία και ομάδες πίεσης
Η ενότητα της κρατικής οργάνωσης αποτελεί απαραβίαστο δόγμα. Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ορισμένα στοιχεία του κράτους συμπεριφέρονται ως ομάδες πίεσης. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν, καθαυτή παθολογική και θα μετέφραζε μια σοβαρή κρίση του κράτους. Στην πραγματικότητα η νομική αρχή της υποτιθέμενης Ενότητας του Κράτους δεν πρέπει να μας παραπλανά. Οι διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, διοικήσεις και κλάδοι καθώς συγκρούονται μεταξύ τους σε έναν αγώνα επιρροής, τείνουν συχνά να ασκούν πίεση στη κυβέρνηση, στο κοινοβούλιο, στη κοινή γνώμη. Όμως θα πρέπει να μας απασχολήσουν δυο βασικά ερωτήματα: μήπως αυτή η πίεση έχει υποβληθεί από τα πριν από τον πολιτικό καθωσπρεπισμό και κυρίως μήπως τις περισσότερες φορές αυτή η «πίεση» έρχεται απλά και μόνο να επιβεβαιώσει κάτι με το οποίο η κυβέρνηση ήδη συμφωνεί και έχει προαποφασίσει;
Simone Weil – Σκέψεις για τη γενική κατάργηση των πολιτικών κομμάτων
Η Σιμόν Βέιλ όμως δίχως αναστολές και αντιφάσεις δηλώνει ανοιχτά: «Το κακό των πολιτικών κομμάτων βγάζει μάτι […] δεν υπάρχει μέσα τους κάτι αγαθό, που να καταβάλλει το κακό και να καθιστά έτσι την ύπαρξή τους επιθυμητή». Έτσι προσεγγίζει την κατάργηση (αποκήρυξη) των κομμάτων ως πράξη του «καλού», ως μια αφύπνιση κατά της πνευματικής παραίτησης των ανθρώπων. Στην ταραχώδη σύγκρουση ανάμεσα στην ιδεολογία και την ουτοπία, η Βέιλ αντιπροτείνει μια υπεύθυνη και κοπιώδη στάση. Μια στάση όπου στο κέντρο της βρίσκεται το αγαθό.