Θὰ δυσκολευόταν κανεὶς νὰ συναντήσει μία πληρέστερη καὶ πλέον ἀπερίφραστη ἔκθεση τῶν βασικῶν ἡθικῶν καὶ δικαιοπολιτικῶν παραδοχῶν τῆς σύγχρονης θεωρίας τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀπὸ ἐκείνη τοῦ Χάμπερμας σὲ αὐτὸ τὸ δοκίμιο. Ὁ Κέννεθ Μινὸγκ εἶχε χαρακτηρίσει τὸ Φιλελευθερισμὸ ὡς ἕνα νέο ἅγιο Γεώργιο, ποὺ ἔχει ἐθιστεῖ στὸ κυνήγι δράκων καὶ τὴν ἀπελευθέρωση πριγκιπισσῶν, ὥστε ἀναζητᾶ συνεχῶς νέες ἀδικίες καὶ κακοπάθειες γιὰ να ἐξαλείψει. Πρὸς τοῦτο ὁ Χάμπερμας κλείνει τὸ δοκίμιο μὲ τὴν ὑπογράμμιση τῆς ἀνάγκης νὰ κρατηθεῖ ἄσβεστη ἡ ἀγωνιστικῆ φλόγα τοῦ κινήματος γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ποὺ τόσο θέρμανε τοὺς πρώτους ἀγῶνες τοῦ 18ου αἰώνα. Τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα δὲ μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν τὴν ἐργαλειοποίησή τους ὡς σκοποῦ ποὺ ἁγιάζει τὸ μέσο τῆς πολεμικῆς ἐπεμβάσεως σὲ τρίτα κράτη, δὲ μποροῦν νὰ περιοριστοῦν σὲ ἀπλὴ ὑπὀθεση διεθνοῦς ἐνδιαφέροντος, ἀλλὰ πρέπει ὁ ζῆλος νὰ τροφοδοτεῖ τὸ πολιτικὸ ἐγχείρημα ὥστε τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα νὰ πραγματώνονται ὁλοένα στὸ ἐσωτερικὸ τῶν σὐγχρονων «μισοφιλελεύθερων» κοινωνιῶν. Νὰ πραγματώνεται, δηλαδή, ὁ ἴσος σεβασμὸς ποὺ ὀφείλεται σὲ κάθε πολίτη ὡς ἐλεύθερου καὶ ἴσου μέλους μίας δημοκρατικῆς κοινωνίας.