Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ευρασιατική – Angelo Tonelli
Το να μιλάς για «ελληνικό σαμανισμό» είναι ήδη από μόνο του κάτι το επαναστατικό: πέρα από έργο του E. R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, το οποίο ποτέ δεν εκτιμήθηκε επαρκώς- που ήδη είχε ανοίξει τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση και τις μελέτες των Colli, Eliade, Couliano, Burckert και Kingsley, η κοινή γνώμη, ακαδημαϊκή και μη, αγνοεί αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο που προέρχεται από τον πνευματικό μας πολιτισμό. Οι Έλληνες Σοφοί δεν ήταν γραφιάδες, όπως ίσως θα ήθελε να τους απεικονίσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή της η σύγχρονη νερόβραστη ερμηνευτική, αντιθέτως ήταν άτομα που ξεκινούσαν μια πορεία συνεχούς αναζήτησης του εαυτού τους και από αυτή την πνευματική αναζήτηση μεταμορφωνόντουσαν μέχρι το μεδούλι.
Αισχύλος: το βασίλειο του φόβου και της αγωνίας
O φόβος της τιμωρίας είναι κάτι πιο αποτρόπαιο. Και αυτή είναι η μορφή που προτιμούν οι ρεαλιστές πολιτικοί άρχοντες του Σοφοκλή: «Ποτέ, σε μια πόλη, οι νόμοι δεν θα είχαν την απαιτούμενη δύναμη, αν δεν υποστηρίζονταν από τον φόβο (δέος), και μια στρατιά δεν θα είχε σοφή πειθαρχία, αν δεν την υπερασπίζονταν ο φόβος και ο σεβασμός (φόβου-αιδούς). Όσο γεροδεμένος κι αν είναι από τη φύση του κανείς, πρέπει να έχει στο νου του ότι μπορεί να πέσει ακόμα και από ένα μικρό κακό. Όποιος αισθάνεται φόβο και σεβασμό (δέος-αισχύνη), να το ξέρεις καλά, έχει ελπίδες σωτηρίας… Ένας σωτήριος φόβος πρέπει πάντα (δέος… καίριον) να υπάρχει»
Το σώμα στο θέατρο (Ιστορική Αναδρομή)
Το σώμα στο θέατρο απασχολούσε πάντοτε όλους όσους ασχολούνται με αυτό, σε όλες τις θεατρικές σχολές, ανεξάρτητα από τις μεθόδους και τις πρακτικές που χρησιμοποιούσαν. Είναι ένα από τα σημαντικότερα εκφραστικά εργαλεία του ηθοποιού, μαζί με τη φωνή, τη φαντασία και την δημιουργικότητά του. Είναι πολύ σημαντικό να έχει ο ηθοποιός πλήρη έλεγχο του σώματός του, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί ανά πάσα στιγμή στις αλλαγές του περιβάλλοντος της σκηνής, και να αντιδρά στα ερεθίσματα που δίνονται από όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του. Όταν μιλάμε για σωματικό θέατρο, είναι αυτονόητο να θεωρήσουμε πως η σημασία του σώματος του ηθοποιού πολλαπλασιάζεται.