Roger Scruton – Η Παναγία των Παρισίων
Όπως το υποσχέθηκε ο Άγγελος της σκεπής, η Παναγία των Παρισίων θα αναστηθεί. Και θα αναστηθεί γιατί η πόλη της, μοναδική ανάμεσα σε όλες τις πρωτεύουσες, διατήρησε τον εαυτό της, από την εποχή που ήταν η πνευματική καρδιά της Ευρώπης, μέσω της εποχής της μεγάλης ανατροπής και μέχρι σήμερα που επιμένει να θυμίζει στην βασανισμένη μας ήπειρο όλη εκείνη την πνευματική κληρονομιά που δεν πρέπει να απαρνηθούμε.
Μια επιστολή του Ζαν Κλώντ Μισεά για το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων»
Αναρωτιέμαι μόνο μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει αυτό το κίνημα (το οποίο θυμίζει πολύ την εξέγερση της Μεσημβρίας του 1907) μέσα σε αυτή τη θλιβερή τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κίνημα αυτό έχει μπροστά του μια «αριστερή» θατσερική κυβέρνηση (ο κυριότερος σύμβουλος του Μακρόν είναι ο Matthew Laine,επιχειρηματίας του Σίτι και εκπρόσωπος της πολιτικής της Μάγκι), δηλαδή μια κυβέρνηση που με κυνισμό και αταραξία είναι έτοιμη – κι αυτή είναι η τεράστια διαφορά με τους προκατόχούς της -να φτάσει μέχρι τις χειρότερες ακρότητες (όπως η Μάγκι με τους ανθρακωρύχους ή με τους Ιρλανδούς απεργούς πείνας) προκειμένου να επιβάλλει την «κοινωνία της ανάπτυξης» και την αντιδημοκρατική εξουσία των δικαστών που θριαμβεύει σήμερα σε όλα τα μέτωπα. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει να φοβάται τίποτα από το δουλοπρεπές προσωπικό των ΜΜΕ. Θά ‘πρεπε να θυμίσουμε εδώ ότι έχουμε μέχρι στιγμής 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, πολλοί εκ των οποίων σε κρίσιμη κατάσταση. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι απο τον Μάη του 68 που δεν είχαμε δει τέτοιας έκτασης επεισόδια σε γαλλικό έδαφος και παρόλ’αυτά η ειδησεογραφική κάλυψη των δραματικών αυτών γεγονότων είναι ανεπαρκέστατη. Τι θα είχαν να πουν τα μαντρόσκυλα του France Info αν ένας τέτοιος απολογισμός ήταν έργο ενός Πούτιν ή ενός Τράμπ;
Ιακωβίνικος ισλαμισμός: Όταν το υποκείμενο καταντά ενοχλητικό
Το κείμενο που ακολουθεί θέλει να εγείρει προβληματισμούς για κάποιες μέχρι τώρα ακλόνητες βεβαιότητες της αριστεράς τις οποίες η πραγματικότητα αναιρεί με πείσμα. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο η συζήτηση αυτή να μην μπορεί να γίνει χωρίς να προκαταληφθεί όποιος μιλήσει με βάση αυτά που θίγει και αυτό σημαίνει πως το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου έχει ήδη υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Στον κριτικό προβληματισμό κρέμεται πάντα σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μας ο εκβιασμός της προσδοκώμενης απάντησης. Λες και το να διαπιστώνει κανείς πως βαδίζει σε λάθος οδό πρέπει αυτομάτως να σημαίνει πως έχει κατά νου κάποια άλλη να προτείνει.