O Thomas Sowell είχε πει ότι, ως άρχουσα τάξη, δεν μπορείς να επιδοτείς την ανευθυνότητα και μετά να περιμένεις από τους ανθρώπους να γίνουν πιο υπεύθυνοι. Το έχω γράψει πολλές φορές: το μεγάλο κακό με τις πολιτικές των ταυτοτήτων και τον γουοκισμό (woke), ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970. Σταδιακά συμπεριφορές που σε έστελναν στο ψυχιατρείο ή στη φυλακή, μετατράπηκαν σε «ταυτότητα» και «δικαίωμα». Για απατεώνες της σκέψης, όπως ο Φουκώ, όλα έγιναν εξουσιαστικοί μηχανισμοί, καταπίεσης της αυθεντικής έκφρασης και εμπόδια για την απελευθέρωση. Ακριβώς αυτά υποστήριζαν οι φαιδροί φιλόσοφοι εκείνης της εποχής.
Κάπως έτσι, κάποιοι επιρρεπείς υιοθέτησαν αυτή τη νέα ιδεολογία. Μια ιδεολογία βασισμένη στην καλλιέργεια της ανευθυνότητας, δίχως όρια, που άρχισε να παρουσιάζεται ως δικαιωματική απελευθέρωση από τις καταπιεστικές νόρμες της παλαιάς εποχής. Πολλοί από αυτούς τους «κάποιους» – μετά την μαγιάτικη επαναστατική πόζα – έγιναν η άρχουσα τάξη. Η ιδεολογία της ανευθυνότητας, μετατράπηκε σε πολιτική ατζέντα των «από τα πάνω». Αμέτρητες ακαδημαϊκές καριέρες χτίστηκαν και χιλιάδες – πολιτικοί, ακτιβιστές, δημοσιολόγοι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κ.ά. – έμαθαν να ζουν απολύτως ενταγμένοι στο σύστημα, αλλά σε μόνιμη πόζα αντίστασης στις καταπιεστικές νόρμες. Αυτό ακριβώς οδήγησε στον χυδαίο αυταρχισμό που βλέπουμε στην ακυρωτική ατζέντα (cancel). Γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν ήταν συμμέτοχος σε εκείνη την χυδαία γιορτούλα πολιτισμικής διάλυσης, από τα τσογλάνια του 1968. Ο κόσμος, διαισθητικά και βιωματικά, γνώριζε ότι χωρίς μια κουλτούρα της υπευθυνότητας και των υποχρεώσεων, χωρίς οικογενειακές αρχές, δοκιμασμένες νόρμες και όρια, δεν μπορεί να διατηρηθεί η ειρήνη και να σταθεί όρθια η Κοινωνία.
Οι δυναμικές τις ανευθυνότητας, οδήγησαν ακόμη και στην μετατροπή του φύλου σε καταπίεση. Σήμερα πολύς κόσμος φοβάται να μιλήσει, ακόμη και για τα αυτονόητα της βιολογίας. Φόβος που, σε ένα ρεσιτάλ παράνοιας, βαπτίζεται «αφυπνιστικός» και απελευθερωτικός για τους εξ ορισμού καταπιεσμένους. Τώρα η φίμωση, διαμέσου της πολιτικής ορθότητας, της διαλυτικής κουλτούρας (cancel/woke), αλλά και η αυτολογοκρισία (κυρίως αυτή), έχουν σκεπάσει τον δυτικό κόσμο. Χρήσιμοι ηλίθιοι και μαριονέττες στην υπηρεσία ισχυρών οικονομικά/πολιτικά καιροσκόπων, έγιναν οι μαχητές για την κοινωνική απελευθέρωση, γελοίες Γκρέτες με σηκωμένα δαχτυλάκια – την μια σε ρόλο ψευτο-οικολόγου και την άλλη σε απολογητή της Χαμάς.
Ακριβώς αυτή η γενεαλογία οδήγησε στον εμφύλιο, έστω χαμηλής έντασης, που βλέπουμε σήμερα στις ΗΠΑ. Το εξωφρενικό της υπόθεσης είναι ότι εκείνοι που επένδυσαν την καριέρα τους στην ιδεολογία της ανευθυνότητας – η πλειοψηφία των στελεχών του Δημοκρατικού κόμματος, το ακαδημαϊκό κατεστημένο και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ – τώρα που η αμερικανική κοινωνία απαιτεί να επιστρέψει στις δοκιμασμένες εργοστασιακές ρυθμίσεις – να συντηρήσει τις αξίες και τους τρόπους της – αισθάνονται «ακυρωμένοι» και θύματα της αντίδρασης που γέννησαν οι ίδιοι. Αυτό γιατί ενώ η Κοινωνία ανεχόταν ως ένα σημείο τη διαλυτική τους ατζέντα, εκείνοι συνέχιζαν με αυταρχισμό και αλαζονεία να πιέζουν για όλο και περισσότερη κανονικοποίηση και κρατική νομιμοποίηση της ανωμαλίας, της διαφθοράς και της παράνοιας.
Τώρα μιλούν οι αυταρχικοί για αυταρχισμό, για βία οι βίαιοι και για ακύρωση εκείνοι που την επινόησαν. Μιλούν αυτοί που θεωρούν ότι η «γνώση περί αλήθειας» είναι εξουσία και ταυτόχρονα δεν τους περνάει από το μυαλό ότι ακριβώς αυτή η σχέση μπορεί να θεωρηθεί εξίσου εξουσιαστική και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να ισχύει μόνο για τους συντηρητικούς. Διότι αν υποθέσουμε ότι οι λεγόμενες «κυρίαρχες αξίες» είναι πειθαρχικές – disciplnary όπως θα έλεγε ο αγαπημένος τους τενεκές, ο Φουκώ – αυτό δεν μπορείς να το υιοθετείς επιλεκτικά. Θα ισχύει για όλους ή δεν θα ισχύει καθόλου η θεωρία, όσο γελοία κι αν είναι.
Και είναι όντως γελοίο, αλλά τα αστοιχείωτα, ανερμάτιστα και υστερικά ανθρωπάκια που ωρύονται αντι-τραμπισμό και TDS στα κανάλια, αποτελούν κλασσικό παράδειγμα παραλογισμού, υποκρισίας και διαστροφής. Να λατρεύεις τις αιτίες που δημιούργησες εσύ, να μπουκώνεις με χρήμα USAID τις ΜΚΟ ανά τον πλανήτη για να προάγουν διάλυση, αλλά τώρα να μισείς τις συνέπειες της ανευθυνότητάς σου: την διάλυση που έφερε την αντίδραση που τώρα σε τοποθετεί στο περιθώριο. Αυτή την αντίδραση που σε ξεβρακώνει, σε όλη την ανευθυνότητά σου, που δείχνει δηλαδή το τρομακτικό μέγεθος της αποτυχίας σου – όχι να γίνεις στοιχειωδώς χρήσιμος, αλλά τουλάχιστον να μην είσαι κοινωνικά καταστροφικός.
