Μια επιστολή του Ζαν Κλώντ Μισεά για το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων»
Αναρωτιέμαι μόνο μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει αυτό το κίνημα (το οποίο θυμίζει πολύ την εξέγερση της Μεσημβρίας του 1907) μέσα σε αυτή τη θλιβερή τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κίνημα αυτό έχει μπροστά του μια «αριστερή» θατσερική κυβέρνηση (ο κυριότερος σύμβουλος του Μακρόν είναι ο Matthew Laine,επιχειρηματίας του Σίτι και εκπρόσωπος της πολιτικής της Μάγκι), δηλαδή μια κυβέρνηση που με κυνισμό και αταραξία είναι έτοιμη – κι αυτή είναι η τεράστια διαφορά με τους προκατόχούς της -να φτάσει μέχρι τις χειρότερες ακρότητες (όπως η Μάγκι με τους ανθρακωρύχους ή με τους Ιρλανδούς απεργούς πείνας) προκειμένου να επιβάλλει την «κοινωνία της ανάπτυξης» και την αντιδημοκρατική εξουσία των δικαστών που θριαμβεύει σήμερα σε όλα τα μέτωπα. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει να φοβάται τίποτα από το δουλοπρεπές προσωπικό των ΜΜΕ. Θά ‘πρεπε να θυμίσουμε εδώ ότι έχουμε μέχρι στιγμής 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, πολλοί εκ των οποίων σε κρίσιμη κατάσταση. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι απο τον Μάη του 68 που δεν είχαμε δει τέτοιας έκτασης επεισόδια σε γαλλικό έδαφος και παρόλ’αυτά η ειδησεογραφική κάλυψη των δραματικών αυτών γεγονότων είναι ανεπαρκέστατη. Τι θα είχαν να πουν τα μαντρόσκυλα του France Info αν ένας τέτοιος απολογισμός ήταν έργο ενός Πούτιν ή ενός Τράμπ;
Ζαν-Κλωντ Μισεά & Τζορτζ Όργουελ – Προσχέδιο μιας βοηθητικής γλώσσας
Όπως είδαμε, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ένα από τα πιο διαυγή κείμενα σχετικά με τον ολοκληρωτισμό είναι ένα μυθιστόρημα. Αντίστοιχα, η κεντρική θέση που λαμβάνει μέσα στο 1984 η κατασκευή της Νέας Ομιλίας [Newspeak] απλώς αντανακλά τις παλιότερες αναλύσεις του Όργουελ σχετικά με τον ρόλο της γλώσσας εντός μιας κοινωνίας κυριαρχούμενης από την Ιδεολογία. Διότι, όπως φυσικά αντιλαμβάνεται κανείς, η Νέα Ομιλία συνιστά την πιο ακραία εκδοχή της «ξύλινης γλώσσας» των ιδεολόγων…
Οδοδείκτες για τον «τρίτο τομέα»
Είναι φανερό πως αν ο κάθε λαός δεν ανακτήσει το συντομότερο τα κλειδιά της διατροφικής του αυτονομίας οι ίδιες οι συνθήκες της βιολογικής του επιβίωσης θα καταλήξουν να εξαρτώνται πλήρως από την κυνική στρατηγική των αγροβιομηχανικών λόμπι και από την χωρίς όριο απληστία των διεθνών…
Ζαν-Κλωντ Μισεά – Το εμπόρευμα που γίνεται κόσμος
Αυτή η φυσική τάση της ανταλλακτικής αξίας –ύστερα από έναν ορισμένο βαθμό ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος– να χειραφετείται σιγά-σιγά από κάθε πραγματική αξία χρήσης μετατρέπει το εμπόρευμα σε απλό τεχνούργημα (gadget), η κατανάλωση του οποίου γίνεται καθαρά επιδεικτική και η ψευδής ανάγκη του οφείλεται κατ’ αρχήν στο ότι κατασκευάστηκε από τη βιομηχανία της μόδας, της διαφήμισης και της ψυχαγωγίας – πριν βρει τη βάση της εξάπλωσής του στους αιώνιους νόμους της μιμητικής επιθυμίας. Αυτό εξηγεί, σε μεγάλο βαθμό, και τις αυξανόμενες πολιτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα το παλαιό κίνημα χειραφέτησης των ατόμων και των λαών…
Ζαν Κλωντ Μισέα – Για το εγωιστικό συμφέρον στην Πολιτική Οικονομία
Το θεωρητικό δυναμικό της Πολιτικής Οικονομίας βασίζεται σε μια ιδέα απλή και συνάμα έξυπνη: για να εξασφαλιστεί αυτομάτων η Ειρήνη, η Ευημερία και η Ευτυχία – τρία πανάρχαια όνειρα της ανθρωπότητας – θα αρκούσε να καταργηθεί καθετί που, στα ήθη, στα έθιμα και στους νόμους των υπαρχουσών κοινωνιών[6], ορθώνεται εμπόδιο στο «φυσικό» παιγνίδι της Αγοράς• να λειτουργήσει δηλαδή η Αγορά χωρίς προσκόμματα και νεκρούς χρόνους […] Απαιτείται επιπλέον να δοθεί μια πρακτική ύπαρξη στην αντίστοιχη ανθρωπολογική μορφή: τη μορφή του απολύτως «ορθολογικού» ανθρώπου, δηλαδή του εγωιστή και υπολογιστή, και μ’ αυτή την έννοια απαλλαγμένου από τις «προκαταλήψεις», τις «δεισιδαιμονίες» ή τις «αρχαϊκότητες» που δημιουργούν αναγκαστικά – σύμφωνα με τη φιλελεύθερη υπόθεση – όλα τα εμπειρικώς υπάρχοντα είδη συγγένειας, ένταξης και ριζώματος.
Ο Ζαν Κλωντ Μισεά για τον ατομικισμό, την ιδιώτευση και την πρόοδο
Στην πράξη, μόνο μετά τον 20ο αιώνα (όταν η φιλελεύθερη λογική – ωθούμενη πάντα από την ανάγκη να ανακαλύψει νέες «αγορές» – θα οδηγήσει σταδιακά στη δημιουργία μιας «καταναλωτικής κοινωνίας», βασισμένης στον δανεισμό, στην προγραμματισμένη απαξίωση των προϊόντων και την προπαγάνδα της διαφήμισης), το καπιταλιστικό σύστημα – οριστικά απελευθερωμένο πια από όλους τους αρχικούς ιστορικούς συμβιβασμούς του με τις δυνάμεις του Παλαιού Καθεστώτος – θα αρχίσει πραγματικά να ενσαρκώνεται σε έναν ιδιαίτερο και απολύτως «σύγχρονο» τρόπο ζωής…