«Το 1982 έλαβαν χώρα ορισμένες αποτρόπαιες σφαγές, σε δύο παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα του Λιβάνου. Οι σφαγές/δολοφονίες διαπράχθηκαν από Άραβες Χριστιανούς της περιοχής του Λιβάνου· όμως, ο ισραηλινός στρατός βρισκόταν στην περιοχή και, τουλάχιστον θεωρητικά, είχε την ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης στη ζώνη που περιελάμβανε τα στρατόπεδα. Εξαιτίας αυτού, οι Ισραηλινοί επωμίστηκαν μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οργής για τις σφαγές. Σχολιάζοντας αυτά τα γεγονότα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Menahem Begin είπε με αηδία: “Οι goyim [άπιστοι] σκοτώνουν goyim, και κατηγορούν τους Εβραίους!” Έχω αρχίσει να νιώθω το ίδιο για ορισμένα μηνύματα που λαμβάνω ηλεκτρονικά. Ο βασικός λόγος που η Αμερική δέχεται επιθέσεις από Άραβες τρομοκράτες, μου λένε δεκάδες άτομα, είναι επειδή οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ. Και ο μόνος λόγος που το κάνουν αυτό, όπως επίσης μου είπαν ή υπαινίχθηκαν κάποιοι απ’ αυτούς, είναι η πολιτική δύναμη του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ. Ορισμένοι από τους αλληλογράφους μου το εξέφρασαν με πιο «ωμό» τρόπο. Να το θέσω έτσι: αν και δεν έχω συναντήσει ακόμα τη λέξη “βρικόλακες” (ίσως το κοινό μου να μην είναι αρκετά “ποικιλόμορφο”), ορισμένα από αυτά που διάβασα πλησιάζουν πολύ σε αυτό – αν και, για να είμαι δίκαιος, τα περισσότερα επιχειρήματα βασίζονται σε ψυχρούς υπολογισμούς εθνικού συμφέροντος. Σε κάθε περίπτωση, πολλοί θεωρούν ότι η μαζική δολοφονία Αμερικανών από Άραβες τρομοκράτες είναι αποκλειστικά υπαιτιότητα του Ισραήλ και των Αμερικανών πολιτικών που, για ταπεινά και ανέντιμα κίνητρα ή από απλή τύφλωση απέναντι στα αληθινά ιδανικά και συμφέροντα της Αμερικής, το στηρίζουν. “Οι goyim σκοτώνουν goyim, και κατηγορούν τους Εβραίους.” Αφήνοντας στην άκρη τη στατιστική βεβαιότητα ότι κάποιοι από τους νεκρούς Αμερικανούς ήταν Εβραίοι (όπως και, κατά πάσα πιθανότητα, κάποιοι θα ήταν αραβικής καταγωγής), και με τον κίνδυνο να λάβω ακόμη περισσότερα προσβλητικά ηλεκτρονικά μηνύματα, δηλώνω ότι δεν πιστεύω πως αυτά τα πρόσφατα αποτρόπαια γεγονότα μπορούν να αποδοθούν στους Εβραίους ή στους φιλοϊσραηλινούς Αμερικανούς πολιτικούς. Η ρίζα του φαινομένου δεν είναι η αμερικανική ανάμειξη στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής: η ρίζα είναι η “Εσπεροφοβία” (hesperophobia). Αυτός ο όρος επινοήθηκε από τον πολιτικό επιστήμονα Robert Conquest. Οι ρίζες του βρίσκονται στις ελληνικές λέξεις “έσπερος” (δυτικός) και “φόβος”, αλλά στα αγγλικά η κατάληξη -phobia σημαίνει επίσης και “μίσος”. Η εσπεροφοβία είναι λοιπόν ο φόβος ή το μίσος προς τη Δύση. [Παρεμπιπτόντως, μιλώντας για την κλασική Αρχαιότητα, οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για μια απρέπεια σε προηγούμενο άρθρο μου, όπου χρησιμοποίησα μια λατινική φράση χωρίς μετάφραση. Η φράση Oderint dum metuant σημαίνει: “Ας μας μισούν, αρκεί να μας φοβούνται”. Ο Σενέκας επέπληξε τον Κικέρωνα που το είπε, αν και φαίνεται πως η ρήση ήταν κοινής χρήσης στους μορφωμένους Ρωμαίους της ύστερης Res Publica.] Ορίστε λοιπόν τα πραγματικά συνταρακτικά νέα: πολλοί άνθρωποι εκεί έξω μας μισούν. Σας θυμίζει άραγε κάτι το όνομα Durban; Στην Κίνα, στην Ινδία, στο Πακιστάν, στην Ινδονησία και στη Μαλαισία, όπως επίσης στην Αφρική και στις αραβικές χώρες, ο δυτικός πολιτισμός είναι αντικείμενο σφοδρού μίσους. Στην πραγματικότητα, ακόμη και πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τον μισούν, όπως γνωρίζει καλά όποιος έχει περάσει κάποιο διάστημα μέσα σε πανεπιστημιουπόλεις. Δεν βλέπω κανέναν σοβαρό λόγο για να πιστέψω πως, αν τυχόν το κράτος του Ισραήλ αφανιζόταν αύριο, θα εξαφανιζόταν μαζί του και η δυτικοφοβία. Ούτε και η αραβική δυτικοφοβία θα μειωνόταν. Ένας κοινός όρος για τους Ευρωπαίους στα αραβικά είναι feringji, από το “Φράγκος”, δηλαδή σταυροφόρος. Οι Άραβες δεν μας μισούν επειδή στηρίζουμε το Ισραήλ. Μας μισούν επειδή τους ταπεινώσαμε, επειδή αποδείξαμε τη χτυπητή κατωτερότητα του πολιτισμού τους. Για αυτούς, και για άλλους ταπεινωμένους λαούς, είμαστε “ο άλλος” — αντικείμενο μίσους και φόβου με τρόπους που δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε. Τα πράγματα έγιναν πραγματικά άσχημα μόλις τον 19ο αιώνα, όταν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες εισήλθαν στη Βιομηχανική Επανάσταση, τότε οι Ευρωπαίοι άρχισαν να εξαπλώνονται σ’ όλον τον κόσμο, ωσάν σμήνος μελισσών. Τότε άρχισαν να έρχονται σ’ επαφή με πολιτισμούς που επί αιώνες ολόκληρους (ή, στην περίπτωση της Κίνας, επί χιλιετίες) ζούσαν με μια γαλήνια ψευδαίσθηση ανωτερότητας. Όταν συνέβη η σύγκρουση, οι πολιτισμοί αυτοί κατέρρευσαν σαν σκόνη. Ορισμένοι, όπως οι Τούρκοι, κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν σε σύγχρονα κράτη· άλλοι, όπως οι Άραβες και οι Κινέζοι, παλεύουν ακόμη με το τραύμα εκείνης της σύγκρουσης. Ούτε οι Άραβες ούτε οι Κινέζοι, για παράδειγμα, έχουν ακόμη καταφέρει να εγκαθιδρύσουν λογική, συνταγματική διακυβέρνηση. Για μια καταλυτική ματιά στην προϊστορική (αληθινά προϊστορική!) κατάσταση της πολιτικής και της κοινωνίας στον αραβικό κόσμο, ένθερμα προτείνω το βιβλίο του συναδέλφου μου David Pryce-Jones με τον τίτλο The Closed Circle. Ο Πόλεμος του Κόλπου το 1991 έδειξε πόσα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από την εποχή εκείνων των πρώτων συγκρούσεων. Από τη μια πλευρά, οι στρατοί της Δύσης: γρήγοροι, θανάσιμοι, αποτελεσματικοί, εξοπλισμένοι και οργανωμένοι, υπό την ηγεσία εκλεγμένων πολιτικών μέσα σε ένα ισχυρό και περίπλοκο συνταγματικό πλαίσιο. Και απέναντί μας, οι Άραβες: ένα ατημέλητο, υποσιτισμένο και ξυπόλητο πλήθος, υπό την ηγεσία ενός παρανοϊκού, δικτάτορα-gangster. (Αυτοί ήταν οι δικοί τους Άραβες. Υπήρχαν, βεβαίως, και οι δικοί μας Άραβες — οι Κουβεϊτιανοί και οι Σαουδάραβες, κρυμμένοι πίσω απ’ τα πολυτελή, κλιματιζόμενα καταφύγιά τους, εξυπηρετούμενοι από Φιλιππινέζους υπηρέτες, ενώ εμείς πολεμούσαμε για λογαριασμό τους). Τελικός απολογισμός: 134 νεκρούς η Δύση· 20.000 ή περισσότερους νεκρούς οι Άραβες. Η ανωτερότητα του ενός πολιτισμού έναντι του άλλου είχε να αποτυπωθεί τόσο καθαρά από την εποχή που μια χούφτα βρετανικών ξύλινων πλοίων, στο τέλος μιας επικοινωνιακής γραμμής 16.000 χιλιομέτρων, “γονάτισαν” την Ουράνια Αυτοκρατορία 150 χρόνια πριν. Οι Κινέζοι είναι ακόμη έξαλλοι: ακόμη γυρίζουν οργισμένες και πικρόχολες ταινίες για τους Πολέμους του Οπίου. Σε 150 χρόνια από σήμερα, οι Άραβες δεν θα έχουν ξεχάσει τον Πόλεμο του Κόλπου. Αν δεν έχεις ζήσει με αυτό, είναι δύσκολο να φανταστείς το βάθος και την πικρία της δυτικοφοβίας σε αυτούς τους πολιτισμούς. Όπως επισημαίνει ο Thomas L. Friedman, στους New York Times, οι Παλαιστίνιοι βομβιστές αυτοκτονίας δεν στοχεύουν εβραϊκές θρησκευτικές σχολές, συναγωγές ή οικισμούς. Στοχεύουν εμπορικά κέντρα ή εστιατόρια τύπου Sbarro. Ναι, μισούν τους Εβραίους, αλλά μισούν εξίσου, ή και ακόμη περισσότερο, τη Δύση. Το Ισραήλ δεν είναι αιτία όλων αυτών, παρά μόνο στον βαθμό που ο πολιτισμός του είναι ουσιαστικά “δυτικός”.
Αν το σημερινό Ισραήλ ήταν κατοικημένο από Λιθουανούς Χριστιανούς ή Γάλλους, το μίσος εναντίον τους θα ήταν σχεδόν το ίδιο ισχυρό. Σχεδόν – όχι απόλυτα, διότι το μίσος για τους Εβραίους είναι ενσωματωμένο στον αραβο-μουσουλμανικό πολιτισμό ήδη απ’ την εποχή του Μωάμεθ. Κυκλοφορεί ο μύθος, κυρίως σε Άραβες απολογητές, ότι τάχα οι Εβραίοι ευημερούσαν και δέχονταν καλή μεταχείριση στις παλιές αραβο-μουσουλμανικές αυτοκρατορίες. Αυτά είναι παραμύθια: τις περισσότερες φορές τους μεταχειρίζονταν σαν ζώα. Για μια ρεαλιστική απεικόνιση, ας διαβάσει κανείς το From Time Immemorial της Joan Peters ή το Behind the Middle East Crisis του Gil Carl Alroy. Από αραβική σκοπιά, το Ισραήλ – ή οποιοδήποτε άλλο δυτικό κράτος στην “αραβική γη” – είναι μια βλασφημία, μια παράνομη δημιουργία, ένα κράτος-σταυροφόρος. Το γεγονός ότι οι Εβραίοι είχαν πλούσιο και ισχυρό έθνος σ’ αυτά τα εδάφη πριν από 3.000 χρόνια δεν τους νοιάζει καθόλου! Το Ισραήλ είναι, για τους περισσότερους Άραβες, ένα ξένο μόσχευμα που δεν πρέπει να του επιτραπεί να “ριζώσει”. Είναι μια υπενθύμιση αυτού που δεν μπορούν καν να σκεφτούν χωρίς βαθύ ψυχικό πόνο: της θλιβερής, απελπιστικής, ανεπανόρθωτης κατωτερότητας του δικού τους πολιτισμού σε σύγκριση μ’ έναν άλλο. Ε λοιπόν, ποια είναι η δουλειά της Αμερικής; Γιατί παρεμβαίνουμε και εμπλεκόμαστε στη Μέση Ανατολή; Τι συμφέρον έχουμε; Ε, οι Αμερικανοί πολιτικοί ας μιλήσουν για λογαριασμό τους, αλλά αν εγώ είχα κάποια θέση εξουσίας σε οποιοδήποτε δυτικό κράτος, θα υποστήριζα πλήρως το Ισραήλ — και δεν είμαι καν Εβραίος. (Μάλιστα, μετά τη δημοσίευση του πασχαλινού άρθρου μου, πολλοί αναγνώστες του National Review Online, μαζί με έναν πρώην συντάκτη του New Republic, πιστεύουν ότι είμαι… αντισημίτης). Πρόκειται για πολιτιστική αλληλεγγύη. Εμείς στη Δύση πρέπει να ενωθούμε, αλλιώς θα χαθούμε ο ένας μετά τον άλλον. Οι Αμερικανοί “απομονωτιστές” απλώς δεν καταλαβαίνουν πόσο πολύ μας μισούν σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Σε τελική ανάλυση, τι ακριβώς προσφέρει το πρόγραμμα των απομονωτιστών τύπου Buchanan; Δεν έχουμε καν στρατεύματα στο Ισραήλ, για να τα “αποσύρουμε”. Αν σταματήσουμε τη βοήθεια, οι Ισραηλινοί δεν θα είναι σε θέση ν’ αμυνθούν απέναντι στους Άραβες. Ν’ αφήσουμε την ελεύθερη αγορά να το ρυθμίσει, λένε κάποιοι — να πουλάνε οι Αμερικανοί κατασκευαστές όπλων στο Ισραήλ, με μετρητά επιτόπου. Φαίνεται, όμως, ότι ούτε αυτό επιτρέπεται: αρκετοί επιστολογράφοι μου εξηγούν ότι αυτό που εξοργίζει τους Άραβες είναι η ιδέα πως ο λαός τους σκοτώνεται με “αμερικανικά όπλα”. Μάλιστα. Άρα ούτε όπλα μπορούμε να στείλουμε (και προφανώς, ούτε να προσπαθήσουμε να πάρουμε πίσω αυτά που ήδη έχουν — καλή τύχη σ’ όσους το επιχειρήσουν αυτό το τελευταίο). Άμα, όμωε, δεν εξοπλίσουμε εμείς το Ισραήλ, ποιος θα το κάνει; Την ίδια κιόλας στιγμή, άλλες δυτικοφοβικές χώρες — η Κίνα, για παράδειγμα — πρόθυμα εξοπλίζουν τους Άραβες και τους άλλους εχθρούς του Ισραήλ, όπως το Ιράν, και στη συνέχεια “τσεπώνουν” οι ίδιοι τα κέρδη. Και μετά απ’ όλα αυτά τι θα έχουμε εμείς; Αναπόφευκτα, χωρίς τη στήριξή μας, η καταστροφή του Ισραήλ θα γίνει πράξη. Είναι τόσο λίγοι οι Ισραηλινοί, ενώ τόσο πολλοί οι Άραβες.
Οι Άραβες θα κατακλύσουν αυτό το μικρό κράτος, και θα γίνει μια τέτοια σφαγή, που δεν θα έχει ξαναφανεί, από την εποχή της Σφαγής της Nanjing (1937-1938) [ένα απ’ τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου στην ανθρώπινη ιστορία]. Και εμείς τι θα κάνουμε τότε; Θα το παρακολουθούμε τηλεόραση, με μια εξάδα μπύρες και έναν κουβά Nachos στο χέρι; Αυτή είναι η οπτική των απομονωτιστών τύπου Buchanan; Αν ναι, τότε είναι μια οπτική δειλών και ηλιθίων, και δεν θέλω να έχω καμία σχέση. Ο πολιτισμός του Ισραήλ είναι ο δικός μας. Είναι μέρος της Δύσης. Αν πέσει, θα έχουμε υποστεί ήττα, και οι φωναχτά χλευάζουσες δυνάμεις της βαρβαρότητας θα έχουν κερδίσει. Δεν χρειάζεται να είσαι σιωνιστής, ούτε και Εβραίος, για να υποστηρίζεις το Ισραήλ. Δεν χρειάζεται να είσαι υπόλογος στα εβραϊκά λόμπι του Κογκρέσου, ούτε κόλακας “ισχυρών φιλοσιωνιστικών συμφερόντων”. Δεν χρειάζεται να κάνεις τα στραβά μάτια μπροστά στις περιστασιακές ανοησίες ή τις βιαιότητες της ισραηλινής πολιτικής. Δεν χρειάζεται να ξεχάσεις το USS Liberty ή τον Jonathan Pollard. Χρειάζεται μόνο να σκέφτεσαι καθαρά. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο πόλεμος ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα διεξάγεται ακόμη και σήμερα, όπως άλλοτε στις μάχες του Σαλόν, του Τουρ, στις πύλες του Κιέβου και της Βιέννης, ακόμη και από τους αρχαίους οπλίτες στον Μαραθώνα και τις λεγεώνες στον Ρήνο. Είναι — όπως έχουμε ακούσει χίλιες φορές αυτές τις μέρες — πόλεμος· και το πρόβλημα του πολέμου είναι ότι πρέπει να πάρεις θέση και να κλείσεις τα μάτια στις ατέλειες των συμμάχων σου για όσο διαρκεί η μάχη. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αυτό που έγινε την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν απλώς μια πράξη αντιαμερικανισμού, αντισιωνισμού ή αντισημιτισμού. Ήταν όλα αυτά ως έναν βαθμό· αλλά προ παντός, ήταν μια πράξη δυτικοφοβίας”».
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο National Review Online, τρεις μόλις ημέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
