Η δημοκρατική αναγέννηση ως ελπίδα σε έναν υπό κατάρρευση κόσμο
Κατά τον προηγούμενο αιώνα μια ορισμένη Δεξιά πίστευε ότι ο πλούτος πρέπει να μοιράζεται από το σύστημα της αγοράς. Από την άλλη, η Αριστερά θεωρούσε πως τη μοιρασιά πρέπει να αναλάβει ένα ισχυρό κράτος (και κόμμα), με δίκαιο και ισότιμο τρόπο. Ωστόσο με την βαθιά κρίση της βιομηχανικής παραγωγής, ειδικά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, έννοιες όπως «Αριστερά» και «Δεξιά» κατέληξαν με τις ίδιες λανθασμένες συνταγές, στην πραγματικότητα θα λέγαμε ότι η Αριστερά (ακόμη και ως ιδέα) μετατράπηκε σε Δεξιά. Έτσι αυτό που απόμεινε στους αριστερά καθήμενους ήταν μια αόριστη ηθική ανωτερότητα που ενώ μπορεί να βασίζεται στην ίδια συνταγή, διατηρεί το αποκλειστικό προνόμιο να προωθεί έναν λόγο βασισμένο στον δικαιωματισμό και στην ισότιμη διανομή του πλούτου.
Το βορειοδυτικό πέρασμα ή ο σύγχρονος Προμηθέας
Είναι απίθανο αν θα μπορέσουμε να βρούμε ανάλογη περίπτωση, όπου η «αντι-μιμητική» διακήρυξη του Oscar Wilde (Life imitates Art) αποτυπώθηκε τόσο απερίφραστα και προφητικά όσο στο βιβλίο της Mary Shelley, Φράνκενσταϊν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας, και τη τραγική κατάληξη της βρετανικής αποστολής του 1845 για…
Πιερ Πάολο Παζολίνι – «Κινδυνεύουμε όλοι!»
Αυτός που μεταφέρεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι θα του πουν οι γιατροί για τις πιθανότητες να ζήσει, παρά για το τι θα του πουν οι αστυνομικοί για τους εγκληματικούς μηχανισμούς. Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν κάνω ούτε δίκη προθέσεων, ούτε με νοιάζει πια η αλυσίδα αιτία-αποτέλεσμα, πρώτα αυτός, μετά ο άλλος, και το ποιος είναι ο αρχι-ένοχος. Νομίζω ότι ορίσαμε αυτό που αποκαλείς «η κατάσταση». Είναι όπως όταν βρέχει στην πόλη και τα λούκια είναι βουλωμένα. Το νερό ανεβαίνει, ένα νερό αθώο, νερό βρόχινο που δεν έχει ούτε την ορμή της θάλασσας ούτε την επικινδυνότητα των ποταμίσιων ρευμάτων. Για κάποιο λόγο όμως δεν κατεβαίνει, ανεβαίνει. Είναι αυτή η ίδια βροχή που συναντάμε σε τόσα και τόσα παιδικά ποιηματάκια και ρομαντικά τραγουδάκια. Αλλά ανεβαίνει και σε πνίγει. Αν τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, εγώ λέω: ας μην χάνουμε τον χρόνο μας με τις ετικέτες, αλλά ας βρούμε που έχει βουλώσει αυτό το καταραμένο λούκι πριν πνιγούμε όλοι μας.
Ο Christopher Lasch για τον Martin Luther King Jr – ελπίδα δίχως οπτιμισμό
Αν η σταδιοδρομία του συγκρίνεται με αυτή του Lincoln, τον οποίο βέβαια ο ίδιος θαύμαζε, δεν οφείλεται μονάχα στο γεγονός ότι καί οι δύο βρέθηκαν αντιμέτωποι με την τραγωδία της δουλείας των Νέγρων της κεντρικής Αμερικής και σήκωσαν το ηθικό βάρος της δουλείας στους ώμους τους. Οφείλεται και στον τρόπο που οι δύο αυτοί άνδρες επηρέασαν τη γλώσσα της Αμερικανικής πολιτικής, δίχως να αποκοπούν από τις λαϊκές και θρησκευτικές παραδόσεις, στις οποίες μια μοιρολατρία αλλά και ένα συναίσθημα ελπίδας συνυπάρχει, κάτι που ο (προοδευτικός) φιλελευθερισμός βγάζει εκτός των πλαισίων του.
Χριστούγεννα με τον Οντίν και πώς θα ζήσουμε χωρίς βαρβάρους
Επανειλημμένα έχουμε ακούσει για σπουδαίους αρχαίους πολιτισμούς, που φαίνεται να έφτασαν σε ύψη τεχνολογικής εξέλιξης και κάποια στιγμή καταστράφηκαν ή χάθηκαν. Αρχαιολογικά μνημεία του παρελθόντος προκαλούν προβληματισμό όσον αφορά το πώς κατασκευάστηκαν, εφόσον ακόμη και σήμερα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, δαπανηρή και άλλοτε ουσιαστικά ανέφικτη η ανακατασκευή τους. Έχει άλλωστε χαρακτηριστεί αλαζονική η αντίληψη ότι ο σύγχρονος πολιτισμός είναι ο πιο εξελιγμένος τεχνολογικά στην πορεία του ανθρώπινου είδους.
Διερεύνηση των αρχών του πατριαρχικού και του φεμινιστικού Δικαίου
Ο επίκαιρος διάλογος για το ζήτημα του σεξισμού διεξάγεται στη βάση δυο θεμελιωδών αρχών Δικαίου που βρίσκονται σε διαμάχη μεταξύ τους. Από τη μία το δίκαιο της συμβασιοκρατίας, το οποίο υποστηρίζει τον μεταβλητό χαρακτήρα των φύλων, και ανάγει τις αιτίες για το φαινόμενο των σεξουαλικών διακρίσεων και της έμφυλης βίας στην Πατριαρχία. Από την άλλη το πατρογονικό δίκαιο, το οποίο θεωρεί την παράδοση ως αυθεντία, και αποδίδει τις αιτίες της έμφυλης βίας και τις νευρώσεις των φύλων στον Μηδενισμό και τον Ηδονισμό. Οι δύο αυτές απόψεις συχνά εκφράζουν διαφορετικές αφετηρίες πολιτικής σκέψης. Έτσι με πλάγιο τρόπο εξυπηρετούν, όχι τόσο μια αδέκαστη αναζήτηση του Δικαίου, αλλά την επικύρωση των πολιτικών και ιδεολογικών τους προτιμήσεων.
Σημειώσεις για την σχέση ταξικής αυτονομίας και εθνικής πολιτικής κοινότητας (μέρος Α΄)
Ταξική αυτονομία και εθνική πολιτική κοινότητα· δυο πραγματικότητες που συγκρούονται κάθετα, σύμφωνα μ’ έναν τρέχοντα δυστυχώς περισσότερο ακτιβιστικό, παρά σκεπτόμενο λόγο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απόφανση που αφήνεται στον ιδεολογικό αυτοματισμό, και ως εκ τούτου διολισθαίνει στην ουσιοκρατία, αφού αποτυγχάνει να εντοπίσει και να παρακολουθήσει την ιστορικότητα των δυο φαινομένων.
To #Brexit και η «θεολογία» της «απελευθέρωσης» από την οικειότητα και τους δημοκρατικούς θεσμούς
Αν παρατηρήσουμε με προσοχή τις εξελίξεις από την ημέρα των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος μέχρι και σήμερα θα διακρίνουμε δύο διαφορετικούς κόσμους και αντιλήψεις να συγκρούονται. Από τη μια η κοσμοθεωρία αυτών που βλέπουν το έθνος ως «υπόσχεση» και από την άλλη η αντίληψη πως το έθνος αποτελεί κάτι το ξεπερασμένο και παρωχημένο, αν όχι μια «καταπιεστική» σύμβαση από την οποία οφείλουμε να απελευθερωθούμε. Από τη μία η Αγγλία που βλέπει την αυθυπαρξία και τον εαυτό της, ως μια οντότητα εντός της οποίας δημιουργούνται σχέσεις που διαρκούν και ριζώνουν, και από την άλλη η Αγγλία που θέλει να συμπεριφέρεται ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής των Βρυξελλών, που ταυτίζεται με τον κοσμοπολιτισμό του νεοφιλελευθερισμού, σε πλήρη πολιτισμική παράλυση λόγω των αυτο-ενοχών και του βεβαρημένου αποικιακού της παρελθόντος.
Ο Christophe Guilluy για τα «κίτρινα γιλέκα»
Βασικό αίτημα των «κίτρινων γιλέκων» είναι να εξασφαλίσουν την κοινωνική ορατότητά τους. Ως εκ τούτου, αποτελεί δευτερεύουσας σημασίας η όποια συζήτηση αναφορικά με την έκβαση αυτών των κινητοποιήσεων. O αγώνας για την πολιτισμική τους εκπροσώπηση έχει ήδη καταστεί αντικείμενο συζήτησης στο δημόσιο διάλογο. Οι εργαζόμενοι και οι κατώτεροι των μεσαίων τάξεων γίνονται και πάλι ορατοί, μαζί με τους τόπους όπου ζουν.
Ο θρίαμβος του Λόγου: Μακεδονία, καταλήψεις, «κοινωνικός αυτοματισμός»
Αν το τελευταίο επιτευχθεί, η κρίση σημαίνει ότι ένας νέου τύπου, «προοδευτικός» αυτή τη φορά ολοκληρωτισμός ορθώνει τη σκιά του επάνω στην ανθρωπότητα. Ο Λόγος αντιμέτωπος με το Δίκαιο. “Ο Θρίαμβος του Λόγου” αντί του Triumph des Willens. Αρκετά μπερδεμένοι καιροί για να τους αναλύουμε με τυπικούς όρους από τα γνωστά ιδεολογικά σχήματα.