Σε κάθε πολίτη είναι γνωστό ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι γνωστό, ότι στα φιλελεύθερα Συντάγματα η διάκριση των εξουσιών είναι θεμελιώδες στοιχείο του πολιτεύματος· από αυτήν εξαρτάται η καλή λειτουργία της Πολιτείας. Στα αστικά πολιτικά συστήματα, οι αρμοί της εξουσίας (πρέπει να) είναι ξεκάθαροι και διακριτοί. Ευτυχώς η σύγχρονη Ελλάδα έχει ξεπεράσει τις εποχές της Χούντας – η οποία με στόχο την προστασία των στελεχών της θεσμοθέτησε την πολιτική ασυλία – όπως έχει ξεπεράσει και τη γνωστή ως Βασιλική Επιτροπεία. Η Δικαιοσύνη στα σύγχρονα φιλελεύθερα κράτη είναι ανεξάρτητη να αποφασίζει, βάσει δικονομίας και νομικού πολιτισμού, και όχι με πολιτικά κριτήρια, ενώ η εμπιστοσύνη σε αυτή δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Η πολιτική εκμετάλλευση των αποφάσεων της Δικαιοσύνης, ανάλογα με το αν αυτές δικαιώνουν ή μη τις ιδέες και τους σκοπούς κάποιων παρατάξεων, αποτελεί επικίνδυνη οπισθοδρόμηση σε εποχές που έχουν παρέλθει οριστικά και στις οποίες νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν θέλουμε να επιστρέψουμε.

Ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Χριστιανού Επισκόπου, Συνέσιου: «Βασιλέως τρόπος ο Νόμος, τυράννου Νόμος ο τρόπος». Μπορεί κάποιοι να θεωρούν άδικο ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, αλλά ουδείς έχει το δικαίωμα να πάρει το Νόμο στα χέρια του. H Πολιτεία και η Εξουσία, όταν γίνονται ατομικές υποθέσεις, καταλήγουν σε στυγνή τυραννία. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ένας Νόμος είναι άδικος και εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, ο πολίτης θα πρέπει να πείσει τον Δήμο ότι αυτός ο Νόμος πρέπει να αλλάξει και να διαβουλευτεί, το πώς, το πότε και το γιατί αυτής της αλλαγής. Οι μεταρρυθμίσεις, στα δημοκρατικά συστήματα, αποτελούν κτήμα όλων των πολιτών και όχι ατομικές υποθέσεις καθώς η Πολιτεία είναι Res Publica, όχι Res Privata.

– ◊ –

Χθες κρίθηκε ένοχος, ομόφωνα από τους 13 δικαστές του Ειδικού Δικαστηρίου, ο πρώην Υπουργός Νίκος Παππάς. Ο χρόνος έκδοσης της απόφασης, σε προεκλογική περίοδο, ενδεχομένως δημιουργεί έναν ορισμένο προβληματισμό, αλλά αυτός είναι δευτερεύουσας σημασίας. Περισσότερη σημασία έχει το συνωμοτικό αφήγημα που έσπευσε να παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ – περί θύματος και πολιτικού διωγμού. Μια αναμενόμενη τακτική που όμως είναι ανεύθυνη, επικίνδυνη και οπισθοδρομική. Μοιάζει περισσότερο με μια αντισυστημική προσποίηση, από ανθρώπους που σήμερα αποτελούν τμήμα του Συστήματος και όπου η Δικαιοσύνη έκρινε ότι με τις πρακτικές στελεχών τους, όπως του κου Παππά, ζημιώθηκε το ελληνικό δημόσιο και η λειτουργία των θεσμών. Είναι κάπως κωμικό, να αισθάνεται κανείς ότι εκείνοι που διατυμπάνιζαν το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, αμέσως μόλις βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, έγιναν άμεσα Κατεστημένο, προσπάθησαν να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι και να ελέγξουν τους αρμούς της εξουσίας, ώστε να εδραιώσουν την κυριαρχία τους. Κάτι που διαφάνηκε τόσο με τα τηλεοπτικά κανάλια, όσο και με τους περιφερειακούς σταθμούς και την Άττικα – ενδεχομένως και με άλλες τακτικές, ακόμη υψηλότερου επιπέδου, που οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Αυτά υποδεικνύει η συγκεκριμένη απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου – που πρέπει να σημειωθεί ξανά ότι υπήρξε ομόφωνη – κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά, τουλάχιστον όσους δεν ζουν με κομματικές παρωπίδες ή υπό τα αδιέξοδα του πολιτικού ρεβανσισμού και των ιδεολογικών εμμονών.

Ο πρώην υπουργός, από ποινική άποψη, θα πέσει όπως λέγεται στα «μαλακά». Η προηγούμενη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τη «λογική» της, είχε φροντίσει να μετατρέψει σωρεία κακουργημάτων σε πλημμελήματα με τον φιλοεγκληματικό Νόμο Παρασκευόπουλου. Μάλιστα, από χθες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κινητοποιηθεί, ώστε ο κος Παππάς να χρησιμοποιηθεί ως προεκλογικό εργαλείο. Φαίνεται ότι ο στόχος είναι να μετατραπεί σε πολιτικά διωκόμενο θύμα και σύμβολο – συνηθισμένη τακτικής της Αριστεράς που ταιριάζει στο ακροατήριό της – ώστε να γίνει μια από τις αιχμές του δόρατος κατά της τρέχουσας Κυβέρνησης. Τώρα ο κος Παππάς κρίθηκε ένοχος, αύριο λογικά θα καταθέσει έφεση και δεδομένου ότι η Δικαιοσύνη, στον επόμενο βαθμό, δεν θα έχει τελεσιδικήσει πριν τις εκλογές, ο πρώην Υπουργός θα συμμετέχει σε αυτές, όχι απλά και κανονικά, αλλά και με επικοινωνιακή ενίσχυση: ως διωκόμενος ήρωας. Άλλωστε, η ελληνική Αριστερά, ειδικά η πιο ριζοσπαστική, έχει από πάντα μια ιδιάζουσα και προνομιακή σχέση με την παρανομία που δυστυχώς συνεχίζει να γοητεύει ένα ορισμένο κοινό, νοσταλγό ενδεχομένως άλλων εποχών, ρυθμίσεων και συστημάτων.

Πρέπει, ωστόσο, να γίνει κατανοητό, ότι η Πολιτεία κινδυνεύει πάντα από τη δίψα κάποιων για κατάληψη της εξουσίας με κάθε μέσο, όπως κινδυνεύει από τη μνησικακία και τον πολιτικό ρεβανσισμό. Ανέκαθεν, στα σπλάχνα της Πολιτείας, βρίσκονται άνθρωποι που ο στόχος τους θα είναι ο ολοκληρωτικός έλεγχος της κοινωνίας, δηλαδή η Res Privata και εχθρός τους θα είναι πάντα η Δικαιοσύνη. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια, από τις τυραννίες της αρχαιότητας, μέχρι τα αυταρχικά, φασιστικά και κομμουνιστικά, καθεστώτα της νεωτερικότητας, κάποιοι θέλουν να γίνουν δεσπότες του Δικαίου και αφέντες της μοίρας των ανθρώπων.

Το επόμενο θεσμικό βήμα – ωφέλιμο για τη σχέση της Κοινωνίας με τη Δικαιοσύνη – θα ήταν η κατάργηση του θεσμού των Ειδικών Δικαστηρίων, ώστε οι πολιτικοί να ελέγχονται και να κρίνονται όπως κάθε ένας από εμάς, ως Πολίτες. Αυτή η κατάργηση σε συνδυασμό με την επιτάχυνση στην απόδοση δικαιοσύνης – ένα από τα μεγάλα προβλήματα στη χώρα μας που εκτός των άλλων παρεμποδίζουν καί την οικονομική ανάπτυξη – θα αποτελούσε σημαντική βελτίωση. Μια αλλαγή που θα προστάτευε τη χώρα από τον πολιτικό καιροσκοπισμό που είναι συλλογικά επιζήμιος. Σε κάθε περίπτωση, το ιερό καθήκον κάθε πολίτη είναι να μην στηρίζει, αντιμετωπίζοντας με κάθε νόμιμο και δημοκρατικό μέσο, όσους επιθυμούν να μετατρέψουν την Πολιτεία σε ιδιοκτησία τους – όποιοι κι αν είναι αυτοί.