Ο πόλεμος της επικαιροποίησης και τα αντανακλαστικά της Tέχνης
Κατά το κλείσιμο της τελευταίας παράστασης της όπερας Siegfried του Richard Wagner τον Φεβρουάριο του 2022, ο ήρωας κείτεται νεκρός, αυτή τη φορά όχι όπως στις προηγούμενες παρουσιάσεις της παραγωγής του Teatro Real της Μαδρίτης, αλλά καλυμμένος με την Ουκρανική σημαία. Δημοσιεύματα αναφέρουν πως η…
Τα σύκα και η σκάφη: τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία σε απαξίωση
Βρέθηκαν και θα βρεθούν πολλοί να χαιρετήσουν την απόρριψη των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (ή/και των βραβείων εν γένει) ως αξιέπαινη ηθική στάση. Η ηθικολογία αυτή ωστόσο δεν είναι/ήταν ποτέ μια στάση εντιμότητας, αλλά μια ευκαιρία προβολής προσωπικής ιδεολογικής/αξιακής τοποθέτησης. H απαξίωση του ίδιου του θεσμού…
Νέοι της Σιδώνος, 400 μ.Χ. ή 1970: οι καβαφικές επιδιώξεις του Μανώλη Αναγνωστάκη
Το κείμενο αυτό θα αντιπαραβάλλει το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, Νέοι της Σιδώνος, 400 μ.Χ. με το σχεδόν ομώνυμό του ποίημα Νέοι της Σιδώνος, 1970, του Μανώλη Αναγνωστάκη, προκειμένου να αναδείξει μάλλον τις διαφορές, παρά τις ομοιότητες, μεταξύ των δύο έργων, με τελικό σκοπό να…
Aισθάνομαι άρα υπάρχω: Λόγος και συναίσθημα στον θεατρικό Πιέρ ντε Μαριβώ
Ο Ορτένσιος, ο σοφολογιότατος που έχει προσλάβει η Μαρκησία για να φροντίζει την βιβλιοθήκη της, διαβάζει για εκείνη και τον παρευρισκόμενο Ιππότη γνωμικά του στωικού ρωμαίου φιλοσόφου Σενέκα σχετικά με την υπεροχή της λογικής έναντι του συναισθήματος. Ο Ιππότης δείχνει την έντονη ενόχλησή του, διακηρύσσει…
Ο ακραιφνής ρεαλισμός του Γιώργου Διαλεγμένου
Ο Γιώργος Διαλεγμένος συστήθηκε στο κοινό ως το δαιμόνιο παιδί του ελληνικού θεάτρου με τα έργα Χάσαμε τη θεία, στοπ! (1975) και Μάνα, μητέρα, μαμά (1979). Καθημερινοί, λαϊκοί χαρακτήρες, υπόθεση απλή και γραμμική, φυσικός και αποσπασματικός λόγος είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των κειμένων. Θα υποστηρίξω…
To πείραμα της Παράξενης Κατάστασης της Mary Ainsworth
Μια μητέρα βρίσκεται με το νεαρό παιδί της (9 – 18 μηνών) σε ένα δωμάτιο με παιχνίδια. Ένας ερευνητής, που βρίσκεται εκτός του δωματίου, τους παρακολουθεί. Παρατηρεί την συμπεριφορά του παιδιού: έχει αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να εξερευνήσει το δωμάτιο, ή μένει κοντά στην μητέρα; Τρία…
Η Ψυχοθεραπεία Γκεστάλτ, το θέατρο και η ερμηνεία των ονείρων
Η ψυχοθεραπεία Γκεστάλτ, μια από τις σημαντικότερες θεραπευτικές μεθόδους που αναπτύχθηκε στα μέσα του εικοστού αιώνα, αποτελεί έργο ζωής των γερμανών θεραπευτών Φριτς Περλς (Fritz Perls) και Λόρα Πόσνερ-Περλς (Lore Posner) με σπουδές στην ιατρική, την φροϋδική ψυχανάλυση, την ψυχολογία Γκεστάλτ, και την υπαρξιστική φιλοσοφία….
Το Εθνικό Θέατρο απέναντι στους συγγραφείς
Αν η απομάκρυνση του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου γεννά στους αισιόδοξους μια ελπίδα για ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της Πρώτης Κρατικής σκηνής της χώρας, κάτι τέτοιο θα πρέπει να σημαίνει πολλά περισσότερα από μια ανακοίνωση του ΥΠ.ΠΟ. για νέα διαδικασία επιλογής των καλλιτεχνικών…
Η υπερβολή ως όχημα του ποιητικού θαυμάζειν
Το σχήμα υπερβολής, ως υφολογικό μέσο μεγαλοποίησης του περιεχομένου του προφορικού και του γραπτού λόγου, βρίσκει ευρεία χρήση όχι μόνο στην λογοτεχνία, αλλά σε περισσότερα είδη λόγου από όσα θα μπορούσαμε αρχικά να υποθέσουμε. Εντοπίζουμε τις ρίζες της υπερβολής στην κλασική ρητορική, με τον ρωμαίο ρήτορα του πρώτου αιώνα μ.Χ. Κοϊντιλιανό να αναλύει, στο όγδοο βιβλίο της Ρητορικής του Αγωγής (Institutio Oratoria) την χρήση της υπερβολής στα έργα του Βιργίλιου και του Κικέρωνα, και να συνοψίζει ευφυώς πως η “υπερβολή ψεύδεται, χωρίς όμως να έχει την πρόθεση να εξαπατήσει”.
Δάφνες και Πικροδάφνες: ο ανεκπλήρωτος έρωτας με το τοτέμ της πολιτικής εξουσίας
Στο θεατρικό έργο Δάφνες και Πικροδάφνες (1979) των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, την κατεξοχήν πολιτική κωμωδία του νεοελληνικού ρεπερτορίου, γνωρίζουμε τον τύπο του ανθρώπου που τρέφεται από την σχέση του με την εξουσία, που προσπαθεί να βρεθεί όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτή προκειμένου να ωφεληθεί, και ταυτόχρονα παραδέχεται πως δεν έχει τα μέσα για να την κατακτήσει επί της ουσίας. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τις συγκρούσεις των τεσσάρων προσώπων, κομματικών παραγόντων της Τρίπολης που ετοιμάζονται για τις επικείμενες εκλογές. Στο εργένικο δωμάτιο του Κώστα, ο Κώστας και ο Αλέκος συντάσσουν τις λίστες των υποψηφίων, ενώ ο Βασίλης και ο Τάσος κατακρίνουν τους δύο πρώτους για τον ζήλο τους, αφού δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα επίσημα τα ονόματα των υποψηφίων. Οι χαρακτήρες ονειρεύονται να δρέψουν τις «δάφνες» που τους αναλογούν στο πολιτικό παιχνίδι, να «μεσουρανήσουν» στο πολιτικό στερέωμα όχι σαν αστέρες πρώτου μεγέθους αλλά σαν «αστεράκια» στο πλάι πολιτικών πρωταγωνιστών της περιφέρειάς τους, οι οποίοι γίνεται σαφές ότι προέρχονται από κοινωνικά στρώματα με σημαντική πολιτική και οικονομική ισχύ.