Η έννοια της Iδεολογίας: o Pareto, τα παράγωγα και η κυκλοφορία των ελίτ στην εξουσία (β’ μέρος)
«Η ιδεολογική ενότητα του όχλου, λοιπόν, δεν είναι παρά ένας μύθος. Η ενότητα εκδηλώνεται μόνο σε κάθε ομάδα που έχει ίδια συμφέροντα». Gustave Le Bon «Ο βλάκας αναρχικός που ρίχνει βόμβες και πυροβολισμούς ξέρει πολύ καλά ότι σκοτώνει, και το ίδιο καλά ξέρει πως η…
Ανθρωποκεντρική δημοκρατία και ευκοσμία.
Σε συζήτηση με αντικείμενο την ανθρωποκεντρικότητα, την ευκοσμία και την κοινή ευπρέπεια (common decency). Παρασκευή 12/03/2021, με τον Ηλία Βαβούρα, στο Dion TV. Τι σημαίνει ανθρωποκεντρική δημοκρατία; Ποιος είναι ο σκοπός της ελευθερίας; Τι είναι το δικαίωμα και τι η υποχρέωση; Πώς θεμελιώνεται το…
Η έννοια της Iδεολογίας: η συνεισφορά του μαρξισμού (α’ μέρος)
«[…] αυτό που βγαίνει από μια επαναστατική δικτατορία είναι μια πολεμική κοινωνία δικτατορικού τύπου (η οποία γίνεται όλο και πιο πολεμική όσο κρατάει αυτή η δικτατορία), δηλαδή ένας στρατιωτικός δεσποτισμός […] Τι βγήκε από τις πολιτικές αναταραχές στη Ρώμη; Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο στρατιωτικός…
Dany-Robert Dufour – «Ο δομισμός κι ο μεταδομισμός ως αιχμές του δόρατος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού» μέρος β’ Ζυλ Ντελέζ
μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης Διαβάζοντας τα Χίλια Επίπεδα του Ντελέζ καταφέρνουμε τελικά να συγκροτήσουμε έναν ορισμό του σχιζοφρενή. Όχι όμως του ασθενή-τρόφιμου της κλινικής, του δεμένου στο κρεββάτι, του κατατονικού καταναλωτή ψυχοφάρμακων, αλλά του ενεργού σχιζοφρενή, του μοναδικού που του αξίζει ο τίτλος του επαναστάτη….
Πρόσωπο κι ελευθερία – από τη σκέψη στην Ιστορία (συζήτηση με Νίκο Ερηνάκη και Κατερίνα Χατζοπούλου)
Την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2021 (18:00 ώρα Ελλάδας), μέλη του ResPublica (Θεοδοσιάδης Μιχάλης (Διδάκτωρ πολιτικών επιστημών) Παπαϊωάννου Θοδωρής (Διδάκτωρ Φιλοσοφίας) και Δρίτσας Γιώργος συζητούν με το Νίκο Ερηνάκη (Διδάκτωρ φιλοσοφίας) και την Κατερίνα Χατζοπούλου (Διδάκτωρ Γλωσσολογίας και πρόεδρος του Συλλόγου Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας «σὺν…
Dany-Robert Dufour – «Ο δομισμός κι ο μεταδομισμός ως αιχμές του δόρατος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού»* μέρος α’: Μισέλ Φουκώ
Τι περίεργος ορισμός της αλήθειας! Ο Φουκώ διεκδικεί το δικαίωμα να ισχυρίζεται αναλήθειες με μόνο κριτήριο τον βαθμό επιρροής τους στην πραγματικότητα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια περίπτωση επιστημονικής απάτης, σε μια επιχείρηση εξαπάτησης με σκοπό την αποκόμιση κοινωνικής επιρροής. Η αλήθεια είναι ότι ο Φουκώ βρισκόταν μπροστά από την εποχή του: είχε εφεύρει αυτό που σήμερα αποκαλούμε «fake news». Αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό που προήγαγε στην πραγματικότητα ο Φουκώ δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που όλοι βιώνουμε σήμερα, την κυριαρχία της μετα-αλήθειας. Ανακάλυψα παρόμοιες περιπτώσεις -υπερβολές, παραλείψεις, έλλειψη αντικειμενικότητας- και σε άλλα έργα του Φουκώ, ιδίως σε αυτά που σχετίζονται με τους θεσμούς. Σε αυτό το πεδίο, ο Φουκώ έμεινε καθηλωμένος σε μια κριτική του καπιταλισμού παλαιού τύπου, δίχως να βλέπει ή δίχως να θέλει να δει, ότι την ίδια εκείνη περίοδο γεννιόταν ένας νέου τύπου, φιλήδονος, λιμπιντικός και αντιθεσμικός καπιταλισμός.
Το πρόσωπο μεταξύ χάους και Ιστορίας – Μέρος 2ο
Στον αστερισμό του like, μέσα στο γαλαξία του εικονικού καπιταλισμού, σε μία συνθήκη άυλου υλισμού, το ανθρώπινο ον και εικονιστικό υποκείμενο μετατρέπεται σε πλάσμα της ειδωλολατρίας, στο βωμό της κατάκτησης του θαυμασμού των άλλων, που συχνά άγει σε έναν άγονο ναρκισσισμό – υποχείριο της διαστροφής της ψευδαίσθησης που το οδηγεί στην αυτοκαταστροφή της τύφλωσης.
Αμφιταλαντευόμενο μεταξύ του φυσικού και του ψηφιακού ημισφαιρίου, παρακολουθείται και χειραγωγείται, (αυτό)καταναλώνεται και αναλώνεται, εξυπηρετώντας τους σκοπούς του κατασκοπευτικού καπιταλισμού[16], ο οποίος άρχει μέσα στο ψηφιακό σύμπαν του αυτοματισμού και της αλγοριθμοποίησης, το οποίο μεταβαίνει, σταδιακά, στην εποχή του απόλυτου λειτουργισμού της singularity και της παραμετροποιητικής μετάλλαξης του transhumanism.
Το πρόσωπο μεταξύ χάους και Ιστορίας – Μέρος 1ο
Ο (δυτικός) άνθρωπος, θέλοντας να απαγκιστρωθεί από τις ιεραρχίες, τους θεσμούς και τις γραφειοκρατίες του φεουδαλισμού και της μεσαιωνικής θεολογίας-μεταφυσικής, συλλαμβάνει την ύπαρξή του και τον Κόσμο πέραν της ιδέας ενός ποιητικού και τελικού αιτίου των όντων, των πραγμάτων, των φαινομένων και της κίνησής τους – αναφερόμενου σε μία ιδιαίτερη μορφή, που θέλει να είναι ολική, και που καλείται Θεός**.[10]
Αυτή η αποδέσμευση ταυτίζεται με την αυτενέργεια του ανθρώπινου όντος, τονίζοντας την προσωπική ευθύνη του ατόμου και του πολίτη μέσα στο πλαίσιο της ιστορικότητας και της εκκοσμίκευσης.
Ο εμφορούμενος από τον ορθό λόγο υπαρξιακός ορίζοντας, που αποκαλύπτεται από τον Διαφωτισμό, αποτελεί ταυτόχρονα όαση κι αιχμαλωσία. Ως εκ τούτου, το υποκείμενο καταφεύγει στη ρομαντική φαντασία.
Η Γαλλική Εξωτερική Πολιτική στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο υπό το πρίσμα του Δομικού Ρεαλισμού
* Του Δημήτρη Ζούνη Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τη Γαλλική Εξωτερική Πολιτική στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο βάσει του Δομικού Ρεαλισμού. Το επιχείρημά μας είναι ότι η –διαφαινόμενη– μερική απόσυρση των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή λόγω της ανόδου της Κίνας, που απειλεί τη…
Η «Λυρική Γενιά» του Francois Ricard: μια σκιαγράφηση της «Μεταπολεμικής Γενιάς» των Boomers στην Δύση
Σαν να αναδύονταν από το υπόγειο οι παρακατιανοί χίπστερ της Αμερικής, μια νέα γενιά μπιτ που σιγά σιγά έσμιγα μαζί της. Jack Kerouaci Είναι συχνό το φαινόμενο να θεωρούμε, ειδικά οι νεώτεροι, τις παλαιότερες και δη μεγαλύτερες γενιές, ως αυτές που άνοιξαν τον «ασκό του…