Απόσπασμα από το άρθρο, «Το αντι-γενετικό κίνημα» που περιέχεται στο 2ο τεύχος του περιοδικού ResPublica / Σημειώσεις εκτός γραμμής για την ριζική κοινωνική αλλαγή, το οποίο κυκλοφορεί μαζί με το 3ο τεύχος.
Οι αντιναταλιστικές ιδέες δεν αποτελούν παρά μια από τις πιο έκδηλες μορφές ενός μεφιστοφελικού πεσσιμισμού: ο Μεφιστοφελής δεν είναι παρά ο ίδιος ο Σατανάς, ο εχθρός του Λόγου, ο καταραμένος όφις του Κήπου της Εδέμ· επισκέπτεται τον Φάουστ, υποσχόμενος να χαρίσει στον δεύτερο ό,τι ο ίδιος επιθυμεί: απόκρυφη γνώση, εξουσία και κυριαρχία. Ο Μεφιστοφελής αρνείται το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης ενόψει των ανυπέρβλητων δυσκολιών της· το μοναδικό νόημα που θα μπορούσε να δοθεί στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η μη ύπαρξή της. Αξίζει κανείς να παρατηρήσει τα σημειώματα των αυτόχειρων ώστε να κατανοήσει στο ακέραιο τον τρόπο με τον οποίο ένας μεφιστοφελικός άνθρωπος αντιμετωπίζει τον κόσμο και τη δική του ύπαρξη: εφόσον καμία ευχαρίστηση δεν μπορεί να δοθεί στην ίδια του την ύπαρξη, εφόσον κανένα νόημα δεν μπορεί να συνδεθεί με τις δυσκολίες της ανθρώπινης ύπαρξης, ώστε τα βάσανα και οι κακουχίες να αποκτήσουν έναν σκοπό, μετατρέποντας την ίδια την ανθρώπινη δυστυχία σε ευχαρίστηση, το μοναδικό που αξίζει είναι ο τερματισμός της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι αντιναταλιστικές ιδέες διατείνονται πως, όχι μόνο τα νέα παιδιά δεν θα έχουν τις δυνατότητες να αναζητήσουν λύσεις στο οικολογικό πρόβλημα, αλλά επιπλέον, ότι ενόψει των ανυπέρβλητων δυσκολιών και των σημαντικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, η μοναδική απάντηση είναι η μη ύπαρξη του ίδιου του ανθρώπου.
Ας έχουμε κατά νου ότι η φιλοσοφία, κάθε φιλοσοφία, εκκινεί από την αποδοχή της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία όμως τραγικότητα δεν αποκλείει τη χαρά ή την έκσταση ή τον ενθουσιασμό ή τη δημιουργία. Την αλήθεια αυτή είχε κατανοήσει κι ο Νίτσε γι’αυτό υπήρξε έντονα επικριτικός απέναντι στους αιώνια θλιμμένους Φιλισταίους αστούς της εποχής του. Η φιλοσοφία – που διατηρεί πάντα στενούς δεσμούς με την ποίηση και τη λογοτεχνία – όπως και η τέχνη, δεν χρησιμεύει σε κάτι, αλλά επιτελεί μια λειτουργία, δίχως την οποία δεν μπορούν να σταθούν ούτε οι πρακτικές πλευρές μιας κοινωνίας. Η φιλοσοφική σκέψη κινείται στη τραγική διάμεσο των αιώνιων μεγάλων μαχών: ανάμεσα στη λαχτάρα για ζωή και στην απογοήτευση, ανάμεσα στην αναζήτηση νοήματος και στη ματαιότητα, ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Η ζωή δεν περιορίζεται στις μητρικές κραυγές πόνου κατά τον τοκετό ή στην ακόρεστη δίψα του νεογνού για τροφή και προστασία. Η διαιώνιση της ζωής είναι πολλά περισσότερα από μια φυσική ανάγκη ή ένα απλό βιολογικό ένστικτο, είναι κάτι πολύ υψηλότερο από μια απλή σχέση εξάρτησης γονέα-παιδιού που προσφέρει συναισθηματικά οφέλη σε γονείς και συγγενείς. Το πνεύμα του ορθολογισμού δεν αρκεί και δεν μπορεί να ερμηνεύσει την τεκνοποίηση, ούτε τη ζωή με τα βάσανα και τις χαρές της. Η ζωή είναι η αιτία που υπάρχει η αγάπη του γονέα για το παιδί του, του φίλου για τον φίλο, του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Ο Δάντης αναπτύσσει την ιδέα, που είναι και το νήμα ολόκληρης της Θείας Κωμωδίας ότι η αγάπη είναι η δημιουργική αρχή και η ζωτική ενέργεια ολόκληρου του σύμπαντος. Για τον Δάντη η έννοια και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και του πεπρωμένου, εξαρτάται από τον τρόπο της αγάπης. Ο τρόπος της αγάπης δεν βλέπει τον κόσμο ναρκισσιστικά, μέσα από το πρίσμα του εγωισμού, ούτε αναζητά τις απαντήσεις με όρους οφέλους και ζημίας αλλά με όρους αγάπης: o τρόπος της αγάπης απαιτεί να έχουμε το θάρρος να κάνουμε θρύψαλα το Εγώ και να αντιμετωπίσουμε το κτήνος που έχουμε μέσα μας. Εξάλλου, το να αγαπάς σημαίνει να φροντίζεις. Η μητρότητα και η πατρότητα είναι πράξεις κορυφαίας έκφρασης αγάπης, είναι η δημιουργική συνέχεια της ζωής και μια νίκη επί του θανάτου. Χαρίζουν νόημα και ολοκληρώνουν τον άνθρωπο, αλλά δεν είναι γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις, ούτε έχουν την ανάγκη υπαρξιακής συγκατάθεσης, από την πλευρά του εμβρύου, ώστε να μην κατηγορηθούν οι γονείς για χρήση του βρέφους ως μέσο επίτευξης των προσωπικών τους σκοπών.
Ολόκληρο το κείμενο στο 2ο τεύχος ResPublica Σημειώσεις εκτός γραμμής για την ριζική κοινωνική αλλαγή.
