Πατριωτισμός και εθνική αξιοπρέπεια: δυο κεντρικές έννοιες/προϋποθέσεις εθνικής αναγέννησης
Επομένως, το ζητούμενο, αν θέλουμε να μιλήσουμε για εθνική αναγέννηση δεν είναι μόνον όλα όσα, ορθά, επισημαίνει το κείμενο του ΘΝ (δηλαδή η παραγωγική ανασυγκρότηση, η υποχώρηση του παρασιτισμού, η πρόκριση της κοινωνικής συνοχής, η ενίσχυση της εθνικής άμυνας…) αλλά και η συστηματική πνευματική καλλιέργεια και ποιητική τόνωση της εθνικής μας αυτοπεποίθησης. Μια αυτοπεποίθηση που, για να παραμείνουμε στο δυϊκό σχήμα, θα βασίζεται σε δύο πυλώνες οι οποίοι θα στηρίζουν το σώμα της εθνικής αξιοπρέπειας. Για να φτάσουμε στην κεφαλή αυτής της εθνικής οντολογίας (την εθνική αναγέννηση) μπορούμε να μιλήσουμε για έναν εσωτερικό πυλώνα αναγέννησης της Ελλάδας (νοούμενο ως στενότερα εθνικό) και από την άλλη για έναν εξωτερικό πυλώνα που θα ανοίγεται σε όλα εκείνα τα «Πρέπει» που ενώ δημιουργούνται σε τοπικό/εθνικό επίπεδο, έχουν ή μπορεί να αποκτήσουν οικουμενικό χαρακτήρα.
Με προοπτική το «μετά» την πανδημία
Καραντίνα, επίσης, δεν σημαίνει στέλνουμε τους πάντες στα καταφύγια για να γλυτώσουμε από τον «ιικό βομβαρδισμό», αλλά οργανώνουμε με σοβαρότητα και αυστηρότητα τη ζωή όλων εκείνων που δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να κρυφτούν στα οικιακά τους μπούνκερ και που η δραστηριότητά τους είναι απολύτως απαραίτητη για να κρατηθεί όρθια η χώρα. Έλλειμμα προοπτικής σημαίνει απουσία ενός καλά δομημένου στρατηγικού σχεδίου που θα στοχεύει στην προετοιμασία των συνθηκών για την υγεία «μετά απ’ όλο αυτό». Από εδώ και στο εξής, θα ήταν ατελέσφορη και τραγική επιλογή η θυσία του «μετά…» στο βωμό του «πρώτα απ’όλα…».
Η αγελαιοποίηση της σκέψης (groupthink)
Συνδιαμόρφωση κειμένου: Γιώργος Κουτσαντώνης και Μιχάλης Θεοδοσιάδης Ενώ ο τρόπος διασύνδεσής μας με τον κόσμο έχει αλλάξει ριζικά, το πρόβλημα παραμένει πάντα το ίδιο: η κατανόηση όσων συμβαίνουν γύρω μας. Τα σύγχρονα μεγάλα θέματα είναι πάνω κάτω γνωστά: η εθνική ταυτότητα και η κοσμόπολη, το…
Μια ανθρωποκεντρική οπτική του ρίσκου: Cindynics 4ης γενιάς
Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι η αυτή νέα προσέγγιση προσπαθεί να κάνει κάπως περισσότερα για τον άνθρωπο. Η τρέχουσα κουλτούρα, επί του πιθανολογικού ρίσκου (probabilistic risk assessment), είναι πολύ συχνά τελείως ακατάλληλη για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι κατακερματισμένη – δηλαδή, κάθε τομέας ενός περιβάλλοντος υπόκειται σε διαφορετικούς και ξεχωριστούς ελέγχους – δεν είναι συστημική και εν τέλει δεν βασίζεται στον άνθρωπο, αλλά στη μαθηματική πιθανότητα.
Ο Γιώργος Δ. Κοντογιώργης σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης
Ποιά είναι η πραγματική σημασία του ελληνοβυζαντινού κόσμου για εμάς σήμερα; Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια ερμηνεία του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, της δημοκρατικής πόλεως, των μετέπειτα Ελληνιστικών και βυζαντινών χρόνων, ικανή να φέρει στην επιφάνεια όλα εκείνα τα στοιχεία που οι νεωτερικές ερμηνείες…
Τα κοινωνικά κινήματα και η «παγκόσμια κοινωνία».
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από ένα ευρύτερο κείμενο με τίτλο «Ο ρόλος των κινημάτων στην κοινωνική αναπαραγωγή», το οποίο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 2 του Respublica (2020). Τα κοινωνικά κινήματα ως προωθητικός παράγοντας της «παγκόσμιας κοινωνίας[1]». Σε προηγούμενη ενότητα είχαμε επισημάνει τη δομική «υστέρηση»…
Ο Θεός στη γκιλοτίνα των θρησκειών
Σήμερα, λοιπόν, η βιομηχανοποίηση του τρόμου είναι άμεσα συνυφασμένη με την εμπορευματοποίηση του μηδενισμού. Και για τις δύο τάσεις υπάρχουν προκατασκευασμένες αιτιολογίες και συγκαταθέσεις.
Όσο και αν θιγόμαστε από τη δίνη της θρησκευτικής ή άλλου τύπου τρομοκρατίας, οφείλουμε να μελετήσουμε νηφάλια τις εκδηλώσεις και της λογικές της λειτουργίας της. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είμαστε σε θέση να φωτίσουμε αθέατες πλευρές και να καθοδηγήσουμε αποτελεσματικά τη δράση των θεσμών, χωρίς συνθήματα και εκρήξεις ενός, προσβεβλημένου από οιαδήποτε ιδεολογία, θυμικού. […] Όσο κεντρομόλες είναι οι δυνάμεις του παγκόσμιου πολιτισμικού παραδείγματος, τόσο περισσότερες φυγόκεντρες τάσεις αναπτύσσονται. Όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός υπερεστίασης σε ένα παγκόσμιο πολιτισμικό κοσμοείδωλο τόσο περισσότερες εστίες έκρηξης δημιουργούνται.
Ηρωισμός και καθήκον: δυο «πολεμικές» έννοιες σε σύγχυση
Περισσότερο όμως από καθετί άλλο ανάδειξε την ανάγκη στήριξης και ενίσχυσης των επαγγελμάτων υγείας ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες υποδομές, αλλά και να σχεδιαστούν οι κατάλληλες συνθήκες (σε επίπεδο οργάνωσης και ελέγχου) για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των σημαντικών αυτών αγαθών που ονομάζουμε Υγεία και Ποιότητα ζωής. Για να εκφραστεί στην πράξη το καθήκον δεν αρκεί η συστηματική καλλιέργεια της ηθικής πρόσληψης του κόσμου, χρειάζεται επίσης η έμπρακτη στήριξη και η αναγνώριση του έργου των ανθρώπων της υγείας. Η αρμονία και η ισορροπία ανάμεσα στο άυλο νόημα (ηθικό σκέλος) και το υλικό υπόβαθρο είναι πάντα ένα «χρυσό» ζητούμενο. Αυτή η αναζήτηση ισορροπίας, ή αλλιώς «ευπρέπειας» και σοβαρότητας, μπορεί να γίνει η αναγεννητική δύναμη που θα βοηθήσει τον άνθρωπο να ατενίσει το μέλλον με μια πιο βελτιόδοξη ματιά, δηλαδή χωρίς τις ακρότητες -οι οποίες πολύ συχνά βασίζονται σε υπερβολικό πεσιμισμό ή αισιοδοξία- που οδηγούν σε απώλεια ψυχραιμίας και αγωνία.
Lawrence Goodwyn, το Αμερικανικό Λαϊκό Κόμμα και ο συνεταιρισμός μεγάλης κλίμακας
Μετάφραση και σχόλιο: Μιχάλης Θεοδοσιάδης Μεταφράζουμε παρακάτω αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου του Lawrence Goodwyn Democratic Promise, The Populist Moment in America (1976, New York, Oxford University Press). Εδώ ο Goodwyn ρίχνει φως σε μια από τις πιο υποτιμημένες στιγμές της Αμερικανικής ιστορίας, στο αγροτικό…
Evandro Agazzi – Ο αγώνας κατά του θανάτου
Η πραγματική δυσκολία αυτών των συζητήσεων έγκειται στο γεγονός ότι δεν είναι σαφές εάν αυτές οι δύο αξίες (ιερότητα της ζωής και ποιότητα ζωής) πρέπει να τοποθετηθούν στο ίδιο επίπεδο. Αυτό προφανώς έχει σημαντικότατες συνέπειες στη συζήτηση επί των περιπτώσεων στις οποίες αυτές οι δυο αξίες συγκρούονται και αυτό θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε. Πριν το κάνουμε όμως, θέλουμε να σημειώσουμε ότι η σημασία που έχει δοθεί στην ποιότητα ζωής έχει δώσει μεγάλη ώθηση στην ιατρική σε ό,τι αφορά την «καταπολέμηση του πόνου» για την οποία έχουμε μιλήσει σε προηγούμενη ανάλυση, καθώς η απουσία πόνου είναι αναμφισβήτητα σημαντικό συστατικό μιας καλής ποιότητας ζωής. Η παρηγορητική ιατρική, και όλες οι θεραπείες που εφαρμόζονται σε αυτό που έχουμε ονομάσει «τεχνολογία πόνου», αναπτύσσουν ιατρικές θεραπείες των οποίων ο σκοπός δεν είναι πλέον να αποφύγουν ή να αναβάλουν έναν αναπόφευκτο θάνατο, αλλά να εξασφαλίσουν καλύτερη ποιότητα σε αυτό το σύντομο διάστημα ζωής που είναι ακόμα διαθέσιμο.